Friday, February 22, 2008

Henry Ekstein, one of the Children of Tehran,Iran stood as a beacon of freedom

Henry Ekstein, one of the Children of Tehran,Iran stood as a beacon of freedom







Henry C. Ekstein of Teaneck has built up a fine reputation as a shrewd, original thinker among management consultants. One of his special insights is that you should try to wrest your solutions from the employees themselves, then let them share the credit for these solutions. "Interactive consulting" is what he calls it.


Henry Ekstein, one of the Children of Tehran, now lives in Teaneck.
For example, when you present a book of recommendations to the CEO, Ekstein suggests, the names of the employees who helped should be listed first as authors.

In short, get on the good side of the people responsible for carrying out your proposals.

Something less well known about Ekstein is that he is one of the remaining Children of Tehran, the 800 or so children who fled Poland in 1939— 65 years ago next week.

Today, Ekstein is still a consultant to a few companies and remains sharp as a tack. "How old are you?" "Do you mean my biological age? Psychological age? Intellectual age? Or how old I feel? I’m 38." A pause. "That’s how old I feel. Chronological age has no bearing on it." (He’s 81.)

He’s been in business as a private consultant since 1975, and his clients have included Fortune 500 companies as well as a lot of smaller companies. He and his wife, Livia, live in a modest but well-appointed Cape Cod, with paintings by Jewish artists on the walls.

He’s full of practical advice:

"We don’t know ourselves — until people tell us, we may not even know what we’re good at. I tell people what they’re good at. Most people underestimate themselves. They have low expectations. Fifty percent of what I do is help executives get more confidence. Everyone thinks that they’re worse than they are."

A book he’s written, "Change Without Stress for Business Success," has many more insights — such as:

• "Most probably, more people are laid off for personal or political reasons than for lack of ability."

• "[B]y some estimates, 95% of the things we worry about never happen, and another 4% will happen no matter what we do. Thus, we could eliminate 99% of our worries."

The book also contains practical advice on how to arrive at decisions, how to evaluate employees, and so forth. And some delicious quotes from various sources:

"I have always wished for my computer to be as easy to use as my telephone; my wish has come true because I can no longer figure out how to use my telephone." (That’s a quote from computer science expert Bjarne Stroustrup.)

And memorable jokes, such as: A Polish woman’s husband had left and hadn’t returned for two weeks. She went to a priest for guidance. The priest said he would consult holy books, then give her his answer. His conclusion: Her husband would come back soon. On her way out of the church, the woman encountered the church’s sexton, and asked him if her husband would ever return. His answer: Never.

The priest, hearing this, was enraged and demanded to know why the sexton had contradicted him. The sexton’s reply: "You looked at holy books. I took a good look at the woman."

In other words, to quote Ekstein’s book, "There is no substitute for looking at a problem with your own eyes."

The book is available from the Judaica House on Cedar Lane in Teaneck or from Ekstein himself.

After arriving in Palestine in 1943, Ekstein, age 16, went to a school for teachers, and spent three years teaching teachers. But he wanted to be an engineer, so he attended the Technion in Haifa, which he calls "Israel’s MIT."

He fought in the War of Independence, and tells of being summoned to the front one day and exposing himself to bombs fired by Jordanians. A 52-year-old soldier had declined to join Ekstein and his 20 companions, and as they hid behind rocks to avoid getting killed, they told themselves how smart that 52-year-old had been. But Ekstein survived, and so did his companions; the 52-year-old was killed when his home was struck by a bomb.

Deciding to become a management engineer rather than a mechanical and industrial engineer, Ekstein came to the United States and studied at City College, getting a master’s degree, and then a doctorate from Columbia.

He worked for various corporations, then opened his own firm. He’s lived in Teaneck for 43 years.

One day, visiting Jerusalem, he passed a bookstore and saw a book by someone named M. Ekstein. Curious, he looked through it and discovered that the author was a great-uncle of his. He bought copies for his own children — and decided to write a book that his own grandchildren could someday read.

Ekstein is active in Cong. Bnai Yeshurun, a few blocks from his home. "There’s so much wisdom and warmth in Jewish sources," he says.

He and his wife have three children: Meir, a rabbi who has a doctorate in psychology and has founded two schools in Israel; Barda, a lawyer in Jerusalem; and Elane, who has a doctorate in biotechnology and works at the Weizmann Institute in Rehovot.
A Chapter of Forgotten History -- Polish people
By Ryszard Antolak, Summer 2002



Iran stood as a beacon of freedom and hope for almost a
million Polish citizens.
"Exhausted by hard labour, disease and starvation - barely recognizable as
human beings - we disembarked at the port of Pahlevi (Anzali), on the Caspian shore of Northern Iran. There, we knelt down together in our thousands along the sandy shoreline to kiss the soil of Persia. We had escaped Siberia, and were free at last. We had reached our longed-for "Promised Land"." Helena Woloch


In Tehran's Dulab cemetery, situated in a rundown area of the city, are the
graves of thousands of Polish men, women and children. It is not the only
such cemetery in Iran, but it is the largest and most well-known. All of the
gravestones, row upon row of them, bear the same date: 1942.

In that year, Iran stood as a beacon of freedom and hope for almost a
million Polish citizens released from the Soviet labor camps of Siberia and
Kazakhstan. After enduring terrible conditions travelling across Russia,
115,000 of them were eventually allowed to enter Iran. Most of them went on
to join the allied armies in the Middle East. The rest (mostly women and
children) remained guests of Iran for up to three years, their lives totally
transformed in the process. They never forgot the debt they owed to the
country that had so generously opened its doors to them. Their
reminiscences, as well as the many graves left behind in Tehran, Anzali and
Ahvaz, are testimony to a chapter of Iranian history almost erased from the
public memory.


From Poland to Iran
(http://www.rozanehmagazine.com/JanFeb2005/apoilishiniran.html)

In 1939, the Soviet Union had participated with Nazi Germany in the invasion
and partition of Poland. In the months that followed, the Soviets began a
policy of ethnic cleansing in the area to weed out what they called
"socially dangerous and anti-soviet elements". As a result, an estimated 1.5
million civilians were forcibly expelled from their homes in the course of
four mass deportations. Thrust at gunpoint into cattle trucks, they were
transported to remote labour camps all over Siberia and Kazakhstan. [1]

Their fate was completely changed in June 1941 when Germany unexpectedly
attacked Russia. In need of as many allies it could find, Russia agreed to
release all the Polish citizens it held in captivity. [2] Shortly
afterwards, provision was also made for the creation of an army from these
newly-freed prisoners. It was to be commanded by General Wladyslaw Anders,
recently released from the Lubyanka prison in Moscow. Stalin intended to
mobilize this new army immediately against the Germans in the West; but
Anders persuaded him to hold back until the Poles had recovered their health
and strength after two years of exhaustion in the labour camps.

Swept onwards by the rumours that Stalin was about to allow some of them to
leave his "Soviet Paradise", these former prisoners of the Gulag system
began a desperate journey southwards, some of them on foot, to reach the
reception camps set up for them on the borders of Iran and Afghanistan. They
travelled thousands of miles from their places of exile in the most distant
regions of the Soviet Union. It was an exodus of biblical proportions in
terrible conditions. Many froze to death on the journey or starved. Others
kept themselves alive by selling whatever personal objects they had been
fortunate enough to have brought with them. Exhausted mothers, unable to
walk any further, placed their children into the arms of strangers to save
them from certain death. [3]

Arrived at the army reception camps in Tashkent, Kermine, Samarkand and
Ashkhabad, the refugees attempted to enlist in the Polish army, for which
the Soviets had allocated some food and provisions. There was nothing,
however, for the hundreds of thousands of hungry civilians, mostly women and
children, who were camped outside the military bases. Instead of increasing
provisions to the camps, the Soviets actually cut them. In response, the
Polish army enlisted as many of the civilians as they could into its ranks,
even children (regardless of age or sex) to save them from starvation. In
the baking heat, dysentery, typhus, and scarlet fever became rampant.
Communal graves in Uzbekistan could not keep up with the numbers who were
dying. By 1942, only half of the 1.7 million Polish citizens arrested by the
Soviets at the start of the war were still alive.

Their salvation finally came when Stalin was persuaded to evacuate a
fraction of the Polish forces to Iran. A small number of civilians were
allowed to accompany them. The rest had no option but to remain behind and
face their fate as Soviet citizens.


Port of Pahlevi

The evacuation of Polish nationals from the Soviet Union took place by sea
from Krasnovodsk to Pahlevi (Anzali), and (to a lesser extent) overland from
Ashkabad to Mashhad. It was conducted in two phases: between 24 March and 5
April; and between the 10th and 30th of August 1942. In all, 115,000 people
were evacuated, 37,000 of them civilians, 18,000 children (7% of the number
of Polish citizens originally exiled to the Soviet Union).

A makeshift city comprising over 2000 tents (provided by the Iranian army)
was hastily erected along the shoreline of Pahlevi to accommodate the
refugees. It stretched for several miles on either side of the lagoon: a
vast complex of bathhouses, latrines, disinfection booths, laundries,
sleeping quarters, bakeries and a hospital. Every unoccupied house in the
city was requisitioned, every chair appropriated from local cinemas.
Nevertheless, the facilities were still inadequate.

The Iranian and British officials who first watched the Soviet oil tankers
and coal ships list into the harbour at Pahlevi on the 25th March 1942 had
little idea how many people to expect or what physical state they might be
in. Only a few days earlier, they had been alarmed to hear that civilians,
women and children, were to be included among the evacuees, something for
which they were totally unprepared. [4] The ships from Krasnovodsk were
grossly overcrowded. Every available space on board was filled with
passengers. Some of them were little more than walking skeletons covered in
rags and lice. Holding fiercely to their precious bundles of possessions,
they disembarked in their thousands at Pahlevi and kissed the soil of
Persia. Many of them sat down on the shoreline and prayed, or wept for joy.
They were free at last!

They had not quite escaped, however. Weakened by two years of starvation,
hard labour and disease, they were suffering from a variety of conditions
including exhaustion, dysentery, malaria, typhus, skin infections, chicken
blindness and itching scabs. General Esfandiari, appointed by the Iranians
to oversee the evacuation, met with his Polish and British counterparts to
discuss how to tackle the spread of Typhus, the most serious issue facing
them.

It was decided to divide the reception area into two parts: an "infected"
area and a "clean" area, separated from each other by a barbed wire fence.
On arrival, those who were suspected of having infectious diseases were
quarantined in the closed section for four days, or else sent to the camp
hospital. 40% of patients admitted to the hospital were suffering from
typhus. Most of these died within a month or two of arriving. At this time
there were only 10 doctors and 25 nurses in the whole of Pahlevi.

In the clean area, the arrivals were channelled into a series of tents where
their clothes were collected and burned. They were then showered, deloused,
and some of them had their heads shaved in the interests of hygiene. As a
result, women began to wear headscarves to conceal their baldness. Finally,
they were given sheets, blankets and fresh clothes by the Red Cross and
directed to living quarters.

Food provision was inappropriate. Corned beef, fatty soup and lamb,
distributed by the British soldiers, caused havoc with digestions accustomed
only to small pieces of dry bread. They could not tolerate the rich food,
and a large number died purely from the results of over-eating.

Beggarly, unwell and dishevelled, the Polish refugees were nourished more by
the smiles and generosity of the Iranian people than by the food dished out
by British and Indian soldiers. Iran at that time was going through one of
the unhappier episodes of her history. Occupied by the Russians and the
British, her relations with the soldiers of these two countries were
understandably strained and difficult. With the Poles, however, there was an
immediate affinity which was evident from the moment they arrived and which
extended from the lowest to the highest levels of society.

On 11th April 1942 Josef Zajac, chief of Polish forces in the Middle East,
noted in his diary on a visit to Tehran that the Persian population were
better disposed to them than either the British or the White Russian emigres
(who were distinctly hostile). His relationship with the Iranian Minister of
War, Aminollah Jahanbani (released a year earlier from prison for plotting
against Shah Reza Pahlavi), was genuinely friendly and cordial. During the
course of their discussions together on 13th April 1942, they discovered
that they had been students together at the same French military academy.
[5] Personal friendships such as these further smoothed relations between
the two populations. Contacts between Polish and Persian soldiers were
equally cordial. The custom of Polish soldiers saluting Persian officers on
the streets sprang up spontaneously, and did not go unnoticed by the
Iranians


Isfahan: The City Of Polish Children

Washed up in the detritus of evacuees arriving at Pahlevi had been over
18,000 children of all ages and sexes (mostly girls). [6] Not all of them
were orphans. Some had been separated from their families during the long
journey through Russia. Their condition was especially desperate. Many were
painfully emaciated and malnourished. Orphanages were set up in immediately
in Pahlevi, Tehran and Ahvaz to deal with them as a matter of urgency.

The first major orphanage to be opened was situated in Mashhad, and was run
by an order of Christian nuns. It opened its doors on March 12 1942. The
children at this home were predominantly those transported over the border
from Ashkabad by trucks.

Eventually, however, Isfahan was chosen as the main centre for the care of
Polish orphans, particularly those who were under the age of seven. They
began arriving there on 10th April 1942. It was believed that in the
pleasant surroundings and salutary air of this beautiful city, they would
have a better chance of recovering their physical and mental health.

Iranian civil authorities and certain private individuals vacated premises
to accommodate the children. Schools, hospitals and social organizations
sprang up quickly all over the city to cater for the growing colony. The
young Shah, Mohamed Reza Pahlavi took especial interest in the Polish
children of Isfahan. He allowed them the use of his swimming pool, and
invited groups of them to his palace for dinner. In time, some of the
children began to learn Farsi and were able to recite Persian poems to a
delegation of Iranian officials who visited the city. At its peak,
twenty-four areas of
the city were allocated to the orphans. As a result, Isfahan became known
ever after in Polish emigre circles as "The City of Polish Children".


Exile in Iran

The refugees remained in Pahlevi for a period of a few days to several
months before being transferred to other, more permanent camps in Tehran,
Mashhad, and Ahvaz. Tehran possessed the greatest number of camps. A
constant stream of trucks transported the exiles by awkward twisted roads
from the Caspian to Quazvin, where they were put up for the night on school
floors, before continuing their journey next morning to the capital.

Tehran's five transit camps, one army and four civilian, were situated in
various parts of the metropolitan area. Once again, certain Iranian
authorities and individuals volunteered buildings (even sports stadiums and
swimming baths) for the exclusive use of the refugees. Camp No.2, however,
(the largest) was nothing more than a collection of tents outside the city.
Camp No. 4, was a deserted munitions factory. No. 3 was situated in the
Shah's own garden, surrounded by flowing water and beautiful trees There was
also a Polish hospital in the city, a hostel for the elderly, an orphanage
(run by the Sisters of Nazareth) and a convalescent home for sick children
(Camp No. 5) situated in Shemiran.

Most able-bodied men (and women) of military age enlisted forthwith in the
army and were assigned to military camps. Their stay in Iran was a short
one. The army was quickly evacuated to Lebanon and included in the Polish
forces being reformed there. Their route to Lebanon was either overland from
Kermanshah (6 rest stations were set up for them along the way to Latrun),
or by ship from the southern port of Ahvaz. The remainder - women, children
and men over the age of military service - remained behind in Iran, some of
them for periods up to three years.

Something more than food and clothing are necessary for the human spirit to
survive and grow. Art and Culture are antibodies to feelings of despondency
and decay, and within a few months of their arrival, the exiles had set up
their own theatres, art galleries, study circles, and radio stations all
over the city. Artists and craftsmen began to give exhibitions. Polish
newspapers began to spring up; and restaurants began to display Polish flags
on the streets.

Among the organizations formed to care for the educational and cultural
needs of the exiles was the influential "Institute of Iranian Studies" begun
by a small group of Polish academicians. [7] In three years from 1943 to
1945 this group published three scholarly volumes and scores of other
articles on Polish-Iranian affairs. Most of the material was later
translated into Farsi and published under the title "Lahestan". By 1944,
however, Iran was already emptying of Poles. They were leaving for other D.P
camps in places such as Tanganyika, Mexico, India, New Zealand and the UK.
Their main exit route was Ahvaz, where an area of the city still called
Campolu today, is a distant echo of its original name "Camp Polonia".
Mashhad's last children left on the 10 June 1944. Ahvaz finally closed its
camp doors in June 1945. The last transport of orphans left Isfahan for
Lebanon on the 12 October 1945.


What Remains

The deepest imprint of the Polish sojourn in Iran can be found in the
memoirs and narratives of those who lived through it. The debt and gratitude
felt by the exiles towards their host country echoes warmly throughout all
the literature. The kindness and sympathy of the ordinary Iranian population
towards the Poles is everywhere spoken of. [8]

The Poles took away with them a lasting memory of freedom and friendliness,
something most of them would not know again for a very long time. For few of
the evacuees who passed through Iran during the years 1942 - 1945 would ever
to see their homeland again. By a cruel twist of fate, their political
destiny was sealed in Tehran in 1943. In November of that year, the leaders
of Russia, Britain and the USA met in the Iranian capital to decide the fate
of Post-war Europe. During their discussions (which were held in secret), it
was decided to assign Poland to the zone of influence of the Soviet Union
after the war. It would lose both its independence and its territorial
integrity. The eastern part of the country, from which the exiles to Iran
had been originally expelled, would be incorporated wholesale into the
Soviet Union. The Polish government was not informed of the decision until
years later, and felt understandably betrayed. 48,000 Polish soldiers would
lose their lives fighting for the freedom of the very nations whose
governments had secretly betrayed them in Tehran, and later (in 1945) in
Yalta. [9]


NOTES

1. There were four mass deportations of the civilian population of eastern
Poland in 1940/41 alone:
a) 10 Feb 1940. 250,000 from rural areas sent to Siberia in 110 cattle
trains.
b) 13 April 1940. 300,000, mostly women & children 160 trains) mostly to
Kazakhstan and Altai Kraj.
c) June/July 1940. 400,000 to Archangielsk, Sverdlovsk, Novosibirsk etc.
d) June 1941. 280,000 to various part of USSR. Some 500,000 Poles had also
been arrested by the Soviets between 1939 and 1941, mostly the government
officials, judges teachers lawyers, intellectuals, writers etc. So the total
of 1.7 million Poles were in captivity in the Soviet Union.
2. Under an agreement signed on 30th July 1941 by the Polish premier,
General Sikorski and the Russian representative I. Mayski, Russia agreed to
release all the Poles who had been arrested under what was termed an
"amnesty". The word "amnesty" was extremely ill-chosen. The amnesty was
signed in London in the presence of Winston Churchill and Anthony Eden.
3. Although the "amnesty" was announced in July, the news did not filter
through to many of the remoter camps of eastern Siberia until December. For
others, the news never reached them at all, and they remained in Russia.
4. General Anders himself took the responsibility to evacuate the civilians
before he had even discussed it with the British.
5. They had studied at the Ecole Superieure de Guerre in Paris. General
Anders, who visited Jahanbani in Teheran a few months later, was also a
graduate of this school.
6. On Jan 6 1943, the Polish embassy was told to close all 400 of its
welfare agencies on Russian soil (including orphanages and hospitals). Two
months later, all Polish citizens remaining on Russian soil were deemed to
be Soviet citizens.
7. The president was Stanislaw Koscialkowski
8 The word "kish-mish" passed into the vocabulary of the survivors. Many
Polish boys were named Dariusz, still extremely popular as a boy's name in
Poland today.
9. Polish soldiers were not even allowed to participate in the Victory
parade in London in 1945

References:
Faruqi, Anwar. Forgotten Polish Exodus to Iran. Washington Post. 23 Nov 2000
Kunert, Andrzej. K., Polacy w Iranie 1942-45. Vol I. R.O.P.W.i M. Warsawa.
2002
Mironowicz, Anna, Od Hajnowki do Pahlewi. Editions Spotkania. Paris 1986
Woloch, Helena, Moje Wspomnienia. Sovest. Kotlas 1998

Wednesday, February 20, 2008

Mike Gravel Exposes Clinton & Obama on Iran, Hillary Cackles

Mike Gravel Exposes Clinton & Obama on Iran, Hillary Cackles

Fayha Choir in Łódzki Dom Kultury (Łódź - Poland) 04.11.2007

Fayha Choir in Łódzki Dom Kultury (Łódź - Poland)

Nieznane początki niemieckiego obozu Auschwitz BBC

Nieznane początki niemieckiego obozu Auschwitz BBC




Nieznane początki niemieckiego obozu Auschwitz
sprzeczne z propagandą lansowaną przez żydowski ruch roszczeniowy. Prof. IC Pogonwski http://www.pogonowski.com...Auschwitz Germany Reich BBC historia

Iwo Cyprian Pogonowski

Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland

in Dec 1939 left Warsaw. Dec 30, 1939 arrested by Ukrainians serving the Gestapo in Dukla, then transferred to Barwinek, Krosno, Jaslo, Tarnów, Oswiecim, arrived in Oranienburg-Sachsenhausen on Aug. 10, 1940.

April 19, 1945 started on the Death March of Brandenburg from Sachsenhausen; escaped gunfire of SS-guards and arrived to Schwerin and freedom on May 2, 1945.

September 1945 arrived in Brussels, Belgium; obtained admission as a regular student at the Catholic University: Institute Superieur de Commerce, St. Ignace in Antwerp.

in 1954 graduated in Civil Engineering at the top of his class. Was invited to join honorary societies: Tau Beta Pi (general engineering honorary society), Phi Kappa Phi (academic honorary society equivalent to Phi Beta Kappa), Pi Mu (mechanical engineering honorary society), and Chi Epsilon (civil engineering honorary society). Taught descriptive geometry at the University of Tennessee;

in 1955 graduated with M.S. degree in Industrial Engineering.

in 1955 started working for Shell Oil Company in New Orleans. After one year of managerial training was assigned to design of marine structures for drilling and production of petroleum.

in 1960 started working for Texaco Research and Development in Houston, Texas as a Project Engineer. Authored total of 50 American and foreign patents on marine structures for the petroleum industry;
wrote an article: The Rise and Fall of the Polish Commonwealth - A Quest for a Representative Government in Central and Eastern Europe in the 14th to 18th Centuries. Started to work on a Tabular History of Poland.

in 1972 moved to Blacksburg, Virginia. During the following years worked as Consulting Engineer for Texaco, also taught in Virginia Polytechnic Institute and State University as Adjunct Professor in the College of Civil Engineering teaching courses on marine structures of the petroleum industry. Designed and supervised the construction of a hill top home for his family, also bought 500 acre ranch (near Thomas Jefferson National Forest) where he restored 200 years old mill house on a mountain stream.

in 1978 prepared Polish-English, English-Polish Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. The dictionary included a Tabular History of Poland, Polish Language, People, and Culture as well as Pogonowski's phonetic symbols for phonetic transcriptions in English and Polish at each dictionary entry; the phonetic explanations were illustrated with cross-sections of speech (organs used to pronounce the sounds unfamiliar to the users). It was the first dictionary with phonetic transcription at each Polish entry for use by English speakers

in 1981 prepared Practical Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.

in 1983 prepared Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Wrote an analysis of Michael Ch ci ski's Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism. Also selected crucial quotations from Norman Davies' God's Playground - A History of Poland on the subject of the Polish indigenous democratic process.

in 1985 prepared Polish-English Standard Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Also prepared a revised and expanded edition of the Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, also published by Hippocrene Books Inc.

in 1987 prepared Poland: A Historical Atlas on Polish History and Prehistory including 200 maps and graphs as well as Chronology of Poland's Constitutional and Political Development, and the Evolution of Polish Identity - The Milestones. An introductory chapter was entitled Poland the Middle Ground. Aloysius A. Mazewski President of Polish-American Congress wrote an introduction. The Atlas was published by Hippocrene Books Inc. and later by Dorset Press of the Barnes and Noble Co. Inc. which sends some 30 million catalogues to American homes including color reproduction of book covers. Thus, many Americans were exposed to the cover of Pogonowski's Atlas showing the range of borders of Poland during the history - many found out for the firsttime that Poland was an important power in the past. Total of about 30,000 atlases were printed so far.

In 1988 the publication of Poland: A Historical Atlas resulted in a number of invitations extended by several Polonian organizations to Iwo Pogonowski to present Television Programs on Polish History. Pogonowski responded and produced over two year period 220 half-hour video programs in his studio at home (and at his own expense.) These programs formed a serial entitled: Poland, A History of One Thousand Years. Total of over 1000 broadcasts of these programs were transmitted by cable television in Chicago, Detroit-Hamtramck, Cleveland, and Blacksburg.

in 1990-1991 translated from the Russian the Catechism of a Revolutionary of 1869 in which crime has been treated as a normal part of the revolutionary program. Started preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation showing how the USSR became a prototype of modern totalitarian state, how this prototype was adapted in Germany by the Nazis.

in 1991 prepared Polish Phrasebook, Polish Conversations for Americans including picture code for gender and familiarity, published by Hippocrene Books Inc.

in 1991 prepared English Conversations for Poles with Concise Dictionary published by Hippocrene Books Inc. By then a total of over 100,000 Polish-English, English-Polish Dictionaries written by Pogonowski were sold in the United States and abroad.

in 1992 prepared a Dictionary of Polish, Latin, Hebrew, and Yiddish Terms used in Contacts between Poles and Jews. It was prepared for the history of Jews in Poland as well as 115 maps and graphs and 172 illustrations, paintings, drawings, and documents, etc. of Jewish life in Poland. This material was accompanied by proper annotations.

in 1993 prepared Jews in Poland, Rise of the Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel, published by Hippocrene Books Inc. in 3000 copies. Foreword was written by Richard Pipes, professor of history at Harvard University, and Pogonowski's school mate in the Keczmar school in Warsaw. Part I included: a Synopsis of 1000 Year History of Jews in Poland; the 1264 Statute of Jewish Liberties in Poland in Latin and English translation; Jewish Autonomy in Poland 1264-1795; German Annihilation of the Jews. In appendixes are documents and illustrations. An Atlas is in the Part III. It is divided as follows: Early Jewish Settlements 966-1264; The Crucial 500 Years, 1264-1795; Competition (between Poles and Jews) Under Foreign Rule, 1795-1918; The Last Blossoming of Jewish Culture in Poland, 1918-1939; German Genocide of the Jews, 1940-1944; Jewish Escape from Europe 1945-1947 - The End of European (Polish) Phase of Jewish History (when most of world's Jewry lived in Europe). Pogonowski began to write a new book starting with the Chronology of the Martyrdom of Polish Intelligentsia during World War II and the Stalinist Terror; the book in preparation was entitled Killing the Best and the Brightest.

in 1995 prepared Dictionary of Polish Business, Legal and Associated Terms for use with the new edition of the Practical Polish-English, English-Polish Dictionary and later to be published as a separate book.

in 1996 Pogonowski's Poland: A Historical Atlas; was translated into Polish; some 130 of the original 200 maps printed in color; the Chronology of Poland was also translated into Polish. The Atlas was published by Wydawnictwo Suszczy ski I Baran in Kraków in 3000 copies; additional publications are expected. Prepared Polish-English, Eglish-Polish Compact Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.

in 1997 finished preparation of the Unabridged Polish-English Dictionary with complete phonetics including over 200,000 entries, in three volumes on total of 4000 pages; it is published by Hippocrene Books Inc; the Polish title is: Uniwesalny S ownik Polsko-Angielski. Besides years of work Pogonowski spent over $50,000 on computers, computer services, typing, and proof reading in order to make the 4000 page dictionary camera ready; assisted in the preparation of second edition of Jews in Poland, Rise of the Jews from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel published in fall of 1997. Prepared computer programs for English-Polish Dictionary to serve as a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary printed by the end of May 1997.

in 1998 Pogonowski organized preparation of CD ROM for the Unabridged Polish-English Dictionary, Practical English-Polish Dictionary, Polish Phrasebook for Tourists and Travelers to Poland, all published earlier by Iwo C. Pogonowski. The Phrasebook includes 280 minutes of bilingual audio read by actors. Started preparation for a new edition of Poland: A Historical Atlas. New Appendices are being prepared on such subjects as: Polish contribution to Allied's wartime intelligence: the breaking of the Enigma Codes, Pune Munde rocket production; Poland's contribution to the international law since 1415; Poland's early development of rocket technology such as Polish Rocketry Handbook published in 1650 in which Poles introduced for the first time into the world's literature concepts of multiple warheads, multistage rockets, new controls in rocket flight, etc. Poland's Chronology is being enlarged to reflect the mechanisms of subjugation of Polish people by the Soviet terror apparatus. Continued preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation, including the 1992 revelations from Soviet archives as well as the current research in Poland. Continued preparation of two-volume English Polish Dictionary, a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary published in 1997. Reviewed Upiorna Dekada by J. T. Gross.

in 1999 Pogonowski continued writing Poland - An Illustrated History and preparing for it 21 maps and diagrams and 89 illustrations.

in 2000 Pogonowski prepared, in a camera ready form, Poland - An Illustrated History; it was published by Hippocrene Books Inc. NY 2000 and recommended by Dr. Zbigniew Brzezinski, National Security Advisor under President Carter, as "An important contribution to the better understanding of Polish history, which demonstrates in a vivid fashion the historical vicissitudes of that major European nation."

Monday, February 18, 2008

Professor Ivo Cyprian Pogonowski Irak, Wielka Nafta i Turcja

Professor Ivo Cyprian Pogonowski Irak, Wielka Nafta i Turcja


Irak, Wielka Nafta i Turcja


USA buduje i zabezpiecza permanentne bazy w Iraku, żeby kontrolować drugie, co do wielkości, największe rezerwy paliwa, na świecie. Skarb amerykański płaci dwa miliardy dziennie, żeby zabezpieczyć operacje i zyski wielkich korporacji energetycznych, takich jak Exxon-Mobil, Shell, Haliburtun, etc. plus prywatnych ochraniarzy i dostawców żerujących na wojsku amerykańskim.

W perspektywie polityki osi USA-Izrael i stałych baz amerykańskich w Iraku, nie może być mowy o dominacji Zatoki Perskiej przez Iran, mimo wzrostu sił tego państwa z powodu zniszczeń w Iraku. Izrael czuje się bezpieczniej dzięki bazom USA w Iraku i może wyzyskiwać fakt, że USA zużywa 25% paliwa światowego a jednocześnie ma dwa procent rezerw, a obecnie importuje 60% swego zapotrzebowania. Tak, więc gwarancja dostępu do zasobów energetycznych Iraku jest ważna dla USA, ale nie wymaga popełniania zbrodni międzynarodowych jak to się dotychczas dzieje.

Obecnie ministrem paliwa Iraku jest Hussain al-Szahristani, fizyk nuklearny, oponent Saddam’a Hussein’a, który był torturowany w czasie 10 lat więzienia, do czasu jego ucieczki z Abu Gharib w 1991 roku. Szahristani mówi dobrze po angielsku i jest szyitą w dobrych stosunkach z ayatolą al-Sistani, a jednocześnie jest w stanie udostępniać paliwo zachodnim korporacjom.

Nie tylko udowodnione rezerwy Iraku są drugie na świecie po Arabii Saudyjskiej ale jak dotąd 30% powierzchni Iraku nie zostało sprawdzone i potencjalnie rezerwy Iraku mogą wynosić około 250 miliardów standartowych baryłek nie licząc gazu ziemnego.
Wobec fiaska pacyfikacji Iraku, rabunkowy plan „dzielenia zysków” Dick’a Chenney’a jest trudny do zrealizowania i Szahristani jest w pozycji pertraktować z wielkimi korporacjami kontrakty na pojedyncze wielkie pola ropy naftowej, każde mające minimum pięć miliardów beczułek w złożach. Jest możliwe, że Irak posiada największe na świecie nie eksploatowanych rezerw złóż ropy naftowej, zwłaszcza, że dotychczasowe oceny są oparte na prymitywnych badaniach sejsmograficznych.

Z tego powodu Szahristani jest ważnym człowiekiem na światowym rynku energetycznym, który może podpisywać wielkie kontrakty na produkcję ropy naftowej, zwłaszcza, że 75% rezerw światowych jest upaństwowionych w krajkach nie zdominowanych przez USA, tak, że wymuszanie przez USA niskich cen paliwa jest coraz trudniejsze, wobec obecnego kryzysu.

Produkcja Arabii Saudyjskiej osiągnęła szczyt i powoli będzie zmniejszać się tak, że kontrola zasobów Iraku jest strategicznie ważna dla USA i dlatego syjonistom udało się dokonać napadu na Irak, za pomocą amerykańskiej maszyny wojennej. Tymczasem na świecie wzrasta zapotrzebowanie na paliwo z obecnych 85 milionów baryłek dziennie do 116 w 2030 roku. Podczas gdy w regionie Zatoki Perskiej jest 62% rezerw, to region ten z powodów politycznych zwalnia tempo podnoszenia produkcji, w ciągu najbliższych lat.

Zachodnie korporacje chciałyby żeby Irak produkował dziennie 30 milionów baryłek ropy przez najbliższe 20 lat, zwłaszcza, że produkowane rezerwy wyczerpują się, podczas gdy w Iraku koszt produkcji należy do najniższych na świecie (około jednego dolara za baryłkę standartową ropy naftowej).

Pola ropy naftowej są rozłożone w Iraku dosyć równomiernie i są łatwo dostępne w warunkach stabilnego pokoju, możliwego do osiągnięcia za pomocą ustępstw wobec plemion zamieszkujących Irak i przekupywania ich starszyzny, czego dotąd nie stosowano na wielką skalę, ale sytuacja ulega zmianom na szkodę Al-Qaidy i na korzyść bezpieczeństwa rurociągów oraz ludzi zarudnionych przy produkcji paliwa.

Szahristani powiedział dziennikarzom, że w przeciągu następnych czterech lat produkcja w Iraku może osiągnąć 6 milionów baryłek dziennie a gospodarka Iraku ma wzrastać 7% rocznie, zamiast obecnego tempa 1,3% na rok. Tymczasem rabunkowy projekt „udziału w zyskach” Dicka Chenneey natrafia na opór w parlamencie w Bagdadzie, więc dyrektorzy korporacji pertraktują z Szahristani w sprawie usprawnień i podniesienia produkcji za pomocą szkolenia pracowników i dostarczania sprzętu.

Tymczasem Szahristani ogłasza że ma oferty z Chin, Rosji, Indii i Brazylii. Szahristani twierdzi, że prawo dotyczące produkcji ropy naftowej w Iraku musi być zatwierdzone przez referendum całej ludności Iraku, po osiągnięciu niepodległości przez Irakijczyków. co jest przeciwne życzeniom osi USA-Izrael, która chciałaby przeciągać okupację Iraku na następne sto lat, jak o tym mówi Jon McCaine, republikański kandydat na prezydenta USA.

Rząd Busha chce narzucić marionetkowemu rządowi w Iraku kontrakt na permanentną zgodę na bazy USA kontrolujące Irak na przyszłość tak długo, póki wszystka ropa naftowa i gaz ziemny nie będzie wypompowany z rezerw Iraku. Szahristani był studentem w Moskwie w latach 1960tych i teraz pertraktuje z Rosją i z Unią Europejską, którą odwiedził 31 stycznia, 2008.

Rurociąg 3,300 km. długi planowany przez UE przez tereny Bliskiego Wschodu do Europy omijałyby Rosją i prowadził przez Turcję do Austrii. Szahristani powiedział, że za dwa do trzech lat, chciałby uruchomić dostawy gazu ziemnego z Iraku do Europy z rezerw ocenianych na 11,000 miliardów stóp kubicznych. Shell ubiega się o kontrakt produkcji gazu ziemnego w Iraku. W rezultacie Iran będzie eksportował więcej paliwa do Azji a USA już sprowadza więcej paliwa z Afryki niż z Bliskiego Wschodu.

Izrael stara się o paliwo z Iraku jako partner w strategii osi USA-Izrael powiązany z Indiami i z Turcją. Natomiast Turcja planuje rurociąg gazu ziemnego z Iraku do portu Jumartalik, z którego chce eksportować skroplony gaz do Izraela i Indii. USA nadal chce uniemożliwić rosyjski „rurociąg pokoju” z Iranu przez Pakistan i Indie do Chin oraz popiera izraelski rurociąg z Aszkelon do portu Eliat gdzie statki z Indii dochodzą omijając Kanał Sueski.

USA popiera powiązania skłóconego z Arabami Izraela z Indiami. Opinia publiczna w Indiach jest przeciwna rabunkowi paliwa z Iraki przez USA, podczas gdy Turcja stara się współdziałać z USA w eksploatacji paliwa z Iraku być może za cenę zmniejszenia rozwijającej się współpracy Turcji z Iranem, której to współpracy sprzeciwia się Izrael.

Natomiast Izrael chce wykorzystać swe wpływy w Kurdystanie i sprowadzać paliwo z północnego Iraku i przy tej okazji poprawić stosunki Izraela z Turcją. Tymczasem Turcja zwalcza partyzantkę Kurdów w północnym Iraku za zgodą USA, które znowu przestaje popierać Kurdów tak jak to nieraz USA czyniły z Polakami. Turcja staje się głównym aliantem USA w Iraku, kosztem Kurdów, mimo tego że Turcy nie brali udziału w ataku USA na Irak.

W oczach Unii Europejskiej Turcja staje się ważnym krajem w sprawie dostaw paliwa z Bliskiego Wschodu i fakt ten może pomóc Turcji, w jej ambicjach żeby stać się członkiem Unii Europejskiej.

Iwo Cyprian Pogonowski

Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland

in Dec 1939 left Warsaw. Dec 30, 1939 arrested by Ukrainians serving the Gestapo in Dukla, then transferred to Barwinek, Krosno, Jaslo, Tarnów, Oswiecim, arrived in Oranienburg-Sachsenhausen on Aug. 10, 1940.

April 19, 1945 started on the Death March of Brandenburg from Sachsenhausen; escaped gunfire of SS-guards and arrived to Schwerin and freedom on May 2, 1945.

September 1945 arrived in Brussels, Belgium; obtained admission as a regular student at the Catholic University: Institute Superieur de Commerce, St. Ignace in Antwerp.

in 1954 graduated in Civil Engineering at the top of his class. Was invited to join honorary societies: Tau Beta Pi (general engineering honorary society), Phi Kappa Phi (academic honorary society equivalent to Phi Beta Kappa), Pi Mu (mechanical engineering honorary society), and Chi Epsilon (civil engineering honorary society). Taught descriptive geometry at the University of Tennessee;

in 1955 graduated with M.S. degree in Industrial Engineering.

in 1955 started working for Shell Oil Company in New Orleans. After one year of managerial training was assigned to design of marine structures for drilling and production of petroleum.

in 1960 started working for Texaco Research and Development in Houston, Texas as a Project Engineer. Authored total of 50 American and foreign patents on marine structures for the petroleum industry;
wrote an article: The Rise and Fall of the Polish Commonwealth - A Quest for a Representative Government in Central and Eastern Europe in the 14th to 18th Centuries. Started to work on a Tabular History of Poland.

in 1972 moved to Blacksburg, Virginia. During the following years worked as Consulting Engineer for Texaco, also taught in Virginia Polytechnic Institute and State University as Adjunct Professor in the College of Civil Engineering teaching courses on marine structures of the petroleum industry. Designed and supervised the construction of a hill top home for his family, also bought 500 acre ranch (near Thomas Jefferson National Forest) where he restored 200 years old mill house on a mountain stream.

in 1978 prepared Polish-English, English-Polish Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. The dictionary included a Tabular History of Poland, Polish Language, People, and Culture as well as Pogonowski's phonetic symbols for phonetic transcriptions in English and Polish at each dictionary entry; the phonetic explanations were illustrated with cross-sections of speech (organs used to pronounce the sounds unfamiliar to the users). It was the first dictionary with phonetic transcription at each Polish entry for use by English speakers

in 1981 prepared Practical Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.

in 1983 prepared Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Wrote an analysis of Michael Ch ci ski's Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism. Also selected crucial quotations from Norman Davies' God's Playground - A History of Poland on the subject of the Polish indigenous democratic process.

in 1985 prepared Polish-English Standard Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Also prepared a revised and expanded edition of the Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, also published by Hippocrene Books Inc.

in 1987 prepared Poland: A Historical Atlas on Polish History and Prehistory including 200 maps and graphs as well as Chronology of Poland's Constitutional and Political Development, and the Evolution of Polish Identity - The Milestones. An introductory chapter was entitled Poland the Middle Ground. Aloysius A. Mazewski President of Polish-American Congress wrote an introduction. The Atlas was published by Hippocrene Books Inc. and later by Dorset Press of the Barnes and Noble Co. Inc. which sends some 30 million catalogues to American homes including color reproduction of book covers. Thus, many Americans were exposed to the cover of Pogonowski's Atlas showing the range of borders of Poland during the history - many found out for the firsttime that Poland was an important power in the past. Total of about 30,000 atlases were printed so far.

In 1988 the publication of Poland: A Historical Atlas resulted in a number of invitations extended by several Polonian organizations to Iwo Pogonowski to present Television Programs on Polish History. Pogonowski responded and produced over two year period 220 half-hour video programs in his studio at home (and at his own expense.) These programs formed a serial entitled: Poland, A History of One Thousand Years. Total of over 1000 broadcasts of these programs were transmitted by cable television in Chicago, Detroit-Hamtramck, Cleveland, and Blacksburg.

in 1990-1991 translated from the Russian the Catechism of a Revolutionary of 1869 in which crime has been treated as a normal part of the revolutionary program. Started preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation showing how the USSR became a prototype of modern totalitarian state, how this prototype was adapted in Germany by the Nazis.

in 1991 prepared Polish Phrasebook, Polish Conversations for Americans including picture code for gender and familiarity, published by Hippocrene Books Inc.

in 1991 prepared English Conversations for Poles with Concise Dictionary published by Hippocrene Books Inc. By then a total of over 100,000 Polish-English, English-Polish Dictionaries written by Pogonowski were sold in the United States and abroad.

in 1992 prepared a Dictionary of Polish, Latin, Hebrew, and Yiddish Terms used in Contacts between Poles and Jews. It was prepared for the history of Jews in Poland as well as 115 maps and graphs and 172 illustrations, paintings, drawings, and documents, etc. of Jewish life in Poland. This material was accompanied by proper annotations.

in 1993 prepared Jews in Poland, Rise of the Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel, published by Hippocrene Books Inc. in 3000 copies. Foreword was written by Richard Pipes, professor of history at Harvard University, and Pogonowski's school mate in the Keczmar school in Warsaw. Part I included: a Synopsis of 1000 Year History of Jews in Poland; the 1264 Statute of Jewish Liberties in Poland in Latin and English translation; Jewish Autonomy in Poland 1264-1795; German Annihilation of the Jews. In appendixes are documents and illustrations. An Atlas is in the Part III. It is divided as follows: Early Jewish Settlements 966-1264; The Crucial 500 Years, 1264-1795; Competition (between Poles and Jews) Under Foreign Rule, 1795-1918; The Last Blossoming of Jewish Culture in Poland, 1918-1939; German Genocide of the Jews, 1940-1944; Jewish Escape from Europe 1945-1947 - The End of European (Polish) Phase of Jewish History (when most of world's Jewry lived in Europe). Pogonowski began to write a new book starting with the Chronology of the Martyrdom of Polish Intelligentsia during World War II and the Stalinist Terror; the book in preparation was entitled Killing the Best and the Brightest.

in 1995 prepared Dictionary of Polish Business, Legal and Associated Terms for use with the new edition of the Practical Polish-English, English-Polish Dictionary and later to be published as a separate book.

in 1996 Pogonowski's Poland: A Historical Atlas; was translated into Polish; some 130 of the original 200 maps printed in color; the Chronology of Poland was also translated into Polish. The Atlas was published by Wydawnictwo Suszczy ski I Baran in Kraków in 3000 copies; additional publications are expected. Prepared Polish-English, Eglish-Polish Compact Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.

in 1997 finished preparation of the Unabridged Polish-English Dictionary with complete phonetics including over 200,000 entries, in three volumes on total of 4000 pages; it is published by Hippocrene Books Inc; the Polish title is: Uniwesalny S ownik Polsko-Angielski. Besides years of work Pogonowski spent over $50,000 on computers, computer services, typing, and proof reading in order to make the 4000 page dictionary camera ready; assisted in the preparation of second edition of Jews in Poland, Rise of the Jews from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel published in fall of 1997. Prepared computer programs for English-Polish Dictionary to serve as a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary printed by the end of May 1997.

in 1998 Pogonowski organized preparation of CD ROM for the Unabridged Polish-English Dictionary, Practical English-Polish Dictionary, Polish Phrasebook for Tourists and Travelers to Poland, all published earlier by Iwo C. Pogonowski. The Phrasebook includes 280 minutes of bilingual audio read by actors. Started preparation for a new edition of Poland: A Historical Atlas. New Appendices are being prepared on such subjects as: Polish contribution to Allied's wartime intelligence: the breaking of the Enigma Codes, Pune Munde rocket production; Poland's contribution to the international law since 1415; Poland's early development of rocket technology such as Polish Rocketry Handbook published in 1650 in which Poles introduced for the first time into the world's literature concepts of multiple warheads, multistage rockets, new controls in rocket flight, etc. Poland's Chronology is being enlarged to reflect the mechanisms of subjugation of Polish people by the Soviet terror apparatus. Continued preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation, including the 1992 revelations from Soviet archives as well as the current research in Poland. Continued preparation of two-volume English Polish Dictionary, a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary published in 1997. Reviewed Upiorna Dekada by J. T. Gross.

in 1999 Pogonowski continued writing Poland - An Illustrated History and preparing for it 21 maps and diagrams and 89 illustrations.

in 2000 Pogonowski prepared, in a camera ready form, Poland - An Illustrated History; it was published by Hippocrene Books Inc. NY 2000 and recommended by Dr. Zbigniew Brzezinski, National Security Advisor under President Carter, as "An important contribution to the better understanding of Polish history, which demonstrates in a vivid fashion the historical vicissitudes of that major European nation."

Polish Army World War II Soldier Bear from Iran archive film Wojtek Niedźwiedź Żołnierz

Polish Army World War II Soldier Bear from Iran archive film Wojtek Niedźwiedź Żołnierz



Monday, February 11, 2008

Hijacking Catastrophe: Politics of Citizenship

Hijacking Catastrophe: Politics of Citizenship

vote for Obama

Please listen in and tell your friends to listen

Polish American from Washington DC
Lech Bajan

If Americans Knew What Israel Is Doing! VIDEO WAS CENSORED!

Sunday, February 10, 2008

Impact of Iranian Culture and Language in Poland

Impact of Iranian Culture and Language in Poland

By : Nassrollah BayatName-e-farsi, Monthly Magazine, Vol. 1,
(Translated from Persian)
No. 2, Dec. 1996, Page 115-120


Abstract: Some chronologists believe Iranians to be the ancestors of the Polish nation of today. Serious diplomatic ties between Iran and Poland started in the eighteenth century and several large institutions for Oriental studies are active in that country. The following report makes a cursory examination of the effect of Iranian culture and language in Poland.




A long time ago this country was called the Republic of People of Poland. Its name in the native dialect was Poloni or Poleska. According to mythological narrations a tribe was living in present Poland about a thousand years ago called Lah (1). During the domination of eastern Europe by the Ottoman empire the Turks, imitating their eastern neighbor, called that country Poland but the native tribesmen continued to call themselves Polona or Polni.According to historiographers not long time ago different tribes and ethnic groups immigrated from Asia and settled in Poland among which the most important tribe was the Qarayeem tribe. With a one thousand and two hundred years of history, these were one of the branches of Jewish sect who followed the Talmud branch of the Torah as their religions commandment. Earlier Qarayeems were living within the Iranian and Byzantine territories and during the course of history they gradually immigrated to Crimean and Balkan Peninsula, Poland Lithuania (2).Due to its suitable climate the Qarayeems became residents of European lands and compared with their Asian kinds they were better advanced in civilization and culture. Several historiographers such as Herodotus, believe that Qarayeems, who were in fact the ancestors of the Polish nation, were Iranians by origin. This Greek chronograph maintained that Sarmats (3) were also a branch of Qarayeems. According to the Polish researches and sociologist scientists, at the end of the sixteenth century the costume of the Polish people resembled the costumes of the old tribesmen in Asia and for a long time the dress of their elite and royal dignitaries resembled that of Safavid and Ottoman royal personalities.Undoubtedly, the Iranians possessed a very rich culture and art from ancient times and this great wealth was gradually transferred to eastern and western nations and tribes. The Polish language, a branch of the Slav dialect, is of Indo-Iranian origin. The Poles have 28 letters in their language but with very difficult combinations. The language of that people is a mixture of Russian and German. German has gradually influenced the Russian origin and a lot of Poles can converse in both languages nowadays.>From the point of view of religious beliefs 95 percent of people in Poland are Catholics, and the remaining five percent are Protestants, Muslims, Jews, etc. During the eighteen century the Catholic clergy started to propagate this faith in Poland and they dispatched a group of Karemili and Jesuit missionaries to Iran. The most important missionary sent from Poland was Tadeusz Juda Krusinski (4) whose sojourn in Isfahan coincided with the last days of declining Sultan Hussein of the Safavid Dynasty. He expired in the year 1756 in a town called Nietak at the age of 81 (5).The Polish priest has left behind several books of which the most important is his treatise on the last revolution in Iran.The Polish Muslims are descended from Tartars and are of the Hanafi sect. They have built several mosques in Poland of which the Gdansk Mosque is the most celebrated. Muslim clerics are teaching religious subjects and Shari'ah in these mosques and spiritual religion and beliefs have very much impact on the art and culture of Poland.The impact of the opinion of this nation is evident in their buildings and structures and the architectural styles and patterns adopted during their different historical dynasties. From the point of view of images and paintings and different statues, their churches carry different plaster works, columns, column heads and ornaments and valuable articles as decoration which are considered by themselves as rich museums and are very attractive. There are many temples in Poland which are rich with ornamental objects and enchanting images displaying a world of beauty and even the pictures exhibit much magnificence and glory on the columns and head columns of their edifices.The combination of the stones (the images and paintings of facing stone and inside adornments) are a mixture of strength and delicacy. In temples special copper boxes have survived which have been fabricated by special tenderness and artistry that proves stone and metal prevailed in the Polish history to symbolize the power of their commanders and chieftains during their domination of the eastern European nations.Iranology in PolandIn Poland large and magnificent institutions for Oriental studies with long and brilliant records of such ventures are stationed in Warsaw and Krakow, and these institutions have long since been active in research works.In a university of Oriental studies called Jagloonia in Krakow, housed in a giant building, professors are instructing different Asiatic language specially the Persian language. In these classes a remarkable number of students are studying the Persian language and at times they are debating, studying and researching various etymologies and linguistics and are comparing Western and Eastern languages.Interpress Agency in Poland published several pamphlets in 1966 in this connection. These articles, gathered in a collection, were published in the Persian language and they deal with the cultural relations between Iran and Poland particularly with regard to Iranology in Poland. In one of these epistles we note the following:"From the fifteen century until eighteen century, Poland was active in dispatching different religious, commercial and diplomatic delegations to Iran. More than 504 years has passed since Poland and Iran first established diplomatic ties with one another and the first delegation which traveled to the court of Poland was sent by the government of Iran during the reign of Oozoon Hassan Aq-Qoyunlu in the year 1474."The historical records of diplomatic relations between Tehran and Warsaw shows that Jaglooni, the Polish king, who was contemporary with the strong Safavid monarch Shah Abbas the First, established the Jaglooni University in Poland and from the start the university was called after that king's name. From the date of its establishment, the works of renowned Iranian scholars particularly that of Abu Sina were taught in the university. As a result of this valuable undertaking by King Jaglooni, from the beginning of the operation of Jaglooni University, the Iranian science, art and culture was widely welcomed by the students and scholars in Poland."In 1606 Samuel Atojenuvski, the translator of the Polish royal court, was the first scholar that translated Saadi's Golestan into Polish language. Since then the sweet Persian language and literature was widely spread in Poland and the divans of Hafiz, Ferdowsi's Shahnameh and the outstanding works of Iranian scientists, philosophers, scholars and poets were translated and published into Polish language (6). Since 1820 the department for instruction and promotion of the Persian language and literature was inaugurated and since its inception this cultural and scientific organization has taught the Persian language and literature and European researchers have become familiarized with Ferdowsi's Shahnameh and the poetry of Mowlana Jalaluddin Molavi Balkhi, the mystic and divine lyrics of Hafiz and many other Iranian poets, orators and scholars (7)."During the period between the two world wars in Europe, the Jaglooni Cultural Institute gained more strength and as a result of such invigoration, a series of cultural, literary and artistic exhibitions were held and outstanding Polish linguists and Iranologist researchers such as Gavronski, Lanjlibiki and Kovalksi were instrumental in the propagation of Iranian civilization and culture and they have rendered outstanding services towards that end. It was due to the efforts of these outstanding Iranologist scholars that the Krakow and Warsaw universities opened a Persian literature and language branch and a number of young linguists started to teach Persian in that branch. Pursuant to that effort, the rich Iranian culture, art and literature served as an inspiration fountain for the Polish cultural and artistic pioneers." (8) Adam Miskovich (9), the able and talented Polish poet who was completely familiar with the Persian language and literature and was speaking fluent Farsi, was personally teaching the Persian language and literature to the Polish students. With such engagements, Miskovich wanted to plunge into the unbounded ocean of ancient Persian culture and literature and to drink deeply from that wholesome fountain. Eventually and inspired by this divine fountain of art, Miskovich created a living and eternal literary work called "The Satan and the Ahuramazda" which is considered a very famous book on religious topics among the major poets of Europe (10).After the victory of the 1979 Islamic Revolution in Iran, the Socialist Republic of Poland was one of the first nations that recognized the provisional government of the Islamic Revolution and established friendly ties with the Islamic Republic. Since then the senior officials of Poland have repeatedly praised the anti-imperialistic stances of the IRI and this has further ameliorated relations between Tehran and Warsaw (11).The majority of Polish researchers, scholars and students have studied or made scientific, artistic and literary research in scientific and research centers in Iranian academies and some have closely witnessed the chronology of the Revolution (12). A number of Polish researchers such as Eskelavatek have examined the political, social and ancient historical subjects of the Iranian history individually and in a scattered manner. Eskelavatek was a researcher from Warsaw University who studied the political, religions and economic history of Iran after the Islamic Republic (13).Hanozinski is one of the historiographers and scientists of Pozhnan University who has made extensive studies on the history of the different Islamic sects. Kaposinski, another outstanding Polish scholar, has written a very interesting and valuable book in 1982 about the Islamic Revolution where he studies and elaborates the Revolution and its roots. In that book the Polish scholar is examining, discussing and sagaciously analyzing and portraying the glorious features of the Islamic Revolution from the various perspectives for the information of the Europeans. Besides, this book supplies useful and comprehensive information about Iran's history and its relation with Poland from the oldest time until the contemporary periods (14).

Footnotes1. The Russians, particularly those who dwelt in Ukraine and White Russia, used to call the Polish natives Lahs.2. Nassrollah Bayat, Poland, Tehran, Foreign Ministry's Printing and Publishing Institute.3. Sarmats are a branch of Qarayeems who spread many of their fanatical ethnic traditions and customs among other Polish tribes and even among the Slaves dwelling outside Poland and the Poles used even to copy their costume.4. Tadeusz Juda Krusinski, was a Pole by birth. He was born in the year 1675 and after learning eastern languages he joined the Jesuit missionaries in that country. In 1720 Krusinski was appointed by Bartabas Fedli, the archbishop in Isfahan, to negotiate with Shah Sultan Hussein about certain (Muslim) clerics who had hurt and persecuted the Armenians in Tblisi and Ganja, and he performed his duties in an excellent manner. Krusinski was present in Isfahan when the town was besieged by the invading Afghans and after the fall of Isfahan he welcomed the invading Mahmud, the Afghan. Several weeks after Mahmud's death, the Polish priest along with Abdolaziz Qaterchi fled to the Ottoman embassy and in 1726 he managed to reach Skutari, Istanbul. There Krusinski wrote down his memoirs in Latin language. In 1733 Krusinski published Dori Efendi's book in Latin language which described the former's mission in Iran (Abdolhossein Navayie, Iran and Jahan Tehran, Nashr-e Homa, 1991, vol. 1 , p. 454).5. Lockhart, The Fall of Safavid Dynasty, translated by Esmaeel Dolatshahi, P. 606 to 616.6. Poland, P. 52.7. Ibid.8. Anna Krasnovolska, translated by Hussein Masoomi Hamadani, Nashr-e Danesh, 9th year, No. 3.9. Adam Miskovich (1978 - 1855), a famous Polish poet, writer, dramatist and politician was born in Navagrad. In childhood and still young, his native Poland was not independent. After graduating from the Vilta University in 1989, he jointed anti-government revolutionary organizations but was detained, jailed and exiled.>From 1824 to 1829 he remained an exile outside Poland and during that period he became acquainted with Pushkin, the celebrated Russian poet. In 1830 Miskovich returned to Poland and in 1839 he was lecturing in Lausanne University on Latin literature. In 1848 he formed the Miskovich legion in Italy and another legion in Istanbul. He died in Istanbul in the year 1855 (Poland P. 53 and 54).10. Poland, P. 52.11. Ibid.12. Ibid.13. Ibid.14. Ibid.

O potężnych złożach gazu pod dnem Morza Barentsa wiadomo od dość dawnaWitold Stanisław Michałowski;

Autor tekstu: Witold Stanisław Michałowski; Oryginał: www.racjonalista.pl/kk.php/s,4331Sarmacki gazociągAutor tekstu: Witold Stanisław Michałowski

Przekręt XXI wieku cz. I
dr hab. inż. Zbigniew Wrzesiński - profesor Politechniki Warszawskiej, inż. Witold St. Michałowski - Redaktor Naczelny "Rurociągów" (2008-02-09)
Rozmowy niedokończone
słuchajzapisz


Przekręt XXI wieku cz. II
dr hab. inż. Zbigniew Wrzesiński - profesor Politechniki Warszawskiej, inż. Witold St. Michałowski - Redaktor Naczelny "Rurociągów" (2008-02-09)
Rozmowy niedokończone
słuchajzapisz
O potężnych złożach gazu pod dnem Morza Barentsa wiadomo od dość dawna. Upamiętniają nazwiska swoich odkrywców Stockmana i Sawczenki. Z południowej części tego morza pomiędzy półwyspem Kola a Nową Ziemią, półwyspem Kanin i wyspą Kółgujewa, których nazwy przyzywają lodowe upiory ofiar łagrów, uczyniono mogilnik radzieckiej broni jądrowej. Spoczywają tam wraki atomowych łodzi podwodnych, elementy konstrukcji ich reaktorów, korodujące pojemniki zawierające śmierć. Banki, które udzielą kredytów na finansowanie zagospodarowania obu złóż i wydobycie gazu długo się wahały z podjęciem decyzji. Podjęto ją zaledwie parę miesięcy temu przy akceptacji rządów Norwegii i Rosji. Nie ujawniono kosztów jakie zostaną poniesione na deaktywację promieniującego złomu. Są bardzo poważne, mimo że gęstość zaludnienia brzegów Morza Barentsa oscyluje blisko zera. Linia rozgraniczenia szelfu obu tych krajów przebiega wzdłuż 35 stopnia szerokości geograficznej północnej. Początek bierze u wylotu fiordu Varanger w małej rybackiej osadzie której patronuje święty Jakub. W pobliżu rozpoczyna się szosa E6 prowadząca do norweskiego Tromso.
Niedawne oświadczenia prezydentów Rosji, Niemiec i Francji o zamiarze budowy gazociągu wzdłuż dna Bałtyku mogły mieć miejsce dopiero po uzyskaniu zapewnienia, że będzie możliwa eksploatacja złóż na Morzu Barentsa. Założenia jego budowy są w pełni racjonalne. Zdumienie tylko budzi reakcja niektórych z naszych polityków, zdumionych że Rosjanie zamierzają wydać na ten gazociąg około 6 miliardów USD podczas gdy ułożenie II nitki Gazociągu Jamalskiego przez Polskę rzekomo kosztowało by ich tylko miliard. Panowie, nauczcie się liczyć i od czasu do czasu spoglądajcie na mapę. Z rejonu przyszłej eksploatacji obu złóż do jamalskiej magistrali jest około półtora tysiąca kilometrów prowadzących przez bezludne tundry i tajgi. Koszt budowy dwóch nitek gazociągu o dużej średnicy wyniesie w tych warunkach nie mniej niż dwa miliony dolarów za kilometr. Daje to blisko 3 mld USD które należało by wyłożyć chcąc przesyłać gaz jamalską rurą. Zapomina się o najważniejszym. Opłaty za tranzyt gazu przez Białoruś i Polskę. O ile w przypadku tego pierwszego kraju nie będę się wypowiadał, to należy pamiętać, że prezes URE (Urzędu Regulacji Energetyki) zatwierdził stosunkowo niedawno stawkę w wysokości ca 2,7 USD za przesył 1000 m3 gazu na 100 km.. Zakładając, że założenia przesyłu 54 mld.m3 gazu rocznie Gazociągiem Bałtyckim będą dotrzymane to jego tranzyt przez nasz kraj mógłby kosztować ca 1,2 mld. USD Koszt budowy w tej sytuacji zwróci się zaledwie po paru latach eksploatacji, mimo że inwestor będzie zmuszony prawdopodobnie wyłożyć znaczące wielomiliardowe kwoty na unieszkodliwienie zatopionych w tym morzu zapasów broni chemicznej z okresu jeszcze I Wojny Światowej.
Dopiero teraz gazowy kurek może stać się dla Rosji wygodnym argumentem do wywierania na nas nacisków. Postawa krajów należących do twardego jądra UE budzi zdumienie tym bardziej, że pomysł Bałtyckiej Dwururki nie jest nowy. Pojawił się co najmniej 5 lat temu. Można było wówczas, pomysłodawcom pokrzyżować plany. Narzędziem do tego celu mogła być BALTICPIPE. Stosunkowo niedrogi (350 mln dol.) i krótki (230 km) gazociąg biegnący w poprzek Bałtyku z Polski do Danii, W dniu 23 sierpnia 2001 r. redakcja RUROCIAGÓW zorganizowała jego promocję. Obecni na niej byli attache handlowi ambasad Ukrainy, Litwy, Czech, Kazachstanu i Rosji, Amerykanin - naczelny redaktor NAFTA& GAZ BIZNES, a nawet przedstawiciel ówczesnego prezydenta Czeczenii. Gorącym orędownikiem inwestycji łączącej pomorskie Niechorze z duńskimi złożami gazu, zarządzanymi przez firmę DONG był jeden z ówczesnych wiceprezesów PGNiG, Piotr Woźniak. Zdawał sobie on sprawę z tego że gazociąg na polski brzeg Bałtyku poważnie utrudni budowę gazociągu wzdłuż jego dna do Niemiec. BALTICPIPE leżała by już wówczas w poprzek jego trasy. Niestety, z jakichś tajemniczych powodów, zarówno prezes Woźniak, jak i kilku innych zwolenników realnej dywersyfikacji zostało zwolnionych z pracy w PGNiG w ekspresowym tempie. Projekt odłożono, potem zarzucono. Dzisiaj stracił rację bytu chociażby dlatego, że Duńczycy sprzedali swoje pola gazowe Anglikom, a ci ostatni — w związku z pogorszeniem się rentowności własnych bardzo liczą na tańszy gaz rosyjski i nie zechcą Moskwy drażnić jakimiś rurami w poprzek ich interesów. Złoża duńskie w ciągu najbliższej dekady najprawdopodobniej ulegną wyczerpaniu. BALTICPIPE , można by tłoczyć gaz również w odwrotną stronę dostarczając go w przyszłości z wciąż nie w pełni wykorzystywanej I nitki gazociągu jamalskiego do Danii co byłoby również niezwykle opłacalne.
Ogłoszenie decyzji prezydentów Rosji, Niemiec i Francji o budowie Gazociągu Bałtyckiego jest dobrą nowiną. Rozwiązuje nam ręce. Jest kolejnym mocnym argumentem za anulowaniem pakietu porozumień gazowych z Rosją. Przy ich zawieraniu popełniono poważne błędy prawne. Założenia techniczno-ekonomiczne do nich też są już dawno nieaktualne. Anachronizm, czy wyrażając się bardziej dosadnie, bubel prawny rodem z zamierzchłej breżniewowskiej epoki w której zamierzano na gazowym stryczku powiesić tych zgniłych kapitalistów. Warto zajrzeć do radzieckich opracowań z połowy lat osiemdziesiątych. Warto podkreślić, że prezydent Putin dyscyplinując niepłacących podatków oligarchów posłużył się prawem Federacji Rosyjskiej.
Poddaję też pod rozwagę podjęcie bardziej niekonwencjonalnych działań.
W 1891 r. postała w Nowym Jorku pierwsza w dziejach „liga konsumencka"
Nic więc nie stoi na przeszkodzie, aby powołać LIGĘ KONSUMENTÓW GAZU. Powinni wejść w jej skład odbiorcy gazu z Polski, Białorusi, Ukrainy, Litwy, Łotwy, Estonii, Ukrainy, Mołdawii, Turcji, Azerbejdżanu i Gruzji. Za czasów ZSRR większość z tych krajów była traktowana tak jak to jeszcze pamiętamy, i bardzo wielu ich obywateli oddało życie jako pensjonariusze archipelagu Gułag budując cywilizacyjną infrastrukturę syberyjskiej kolonii Rosji. Potomkom należy się chyba minimalna rekompensata...
W naszym interesie jest też takie zharmonizowanie ceny gazu w basenie Morza Czarnego, abyśmy płacili nie więcej niż Turcy, którzy za otrzymywany z Rosji gaz płacą przeszło dwa razy mniej niż my, tj. ca 70 USD za 1000 m3. Turcja aspiruje do wejścia do Unii Europejskiej. Jej najpoważniejszym atutem jest znakomite położenie pomostowe dla tranzytu gazu do UE z Iranu, Iraku, Azerbejdżanu, Kazachstanu i Turkmenistanu, a w dalszej przyszłości również z Uzbekistanu i Egiptu. Łączny potencjał gazowy tych krajów jest tylko o 1/5 mniejszy niż złóż kontrolowanych przez Rosję. Położone są jednak na obszarach bez porównania bardziej dostępnych niż północ Syberii, dlatego koszty wydobycia będą wielekroć niższe.
LIGA KONSUMENTÓW GAZU mogłaby być poważnym partnerem do negocjacji z dostawcami gazu z kierunku wschodniego. Powinni brać w nich udział przedstawiciele narodów żyjących na obszarach wydobycia jak i organizacji ekologicznych. Dewastacja naturalnego środowiska w wielu rejonach Syberii bogatych w ropę naftową i gaz ziemny przekracza wszelkie wyobrażenia. Grozi katastrofą na skalę globalną, dużo większą niż wycinanie puszczy amazońskiej i amerykańskie kwaśne deszcze. Nie do zaakceptowania jest też obecne „związanie" ceny gazu z ceną ropy naftowej.
Polską racją stanu jest przyjęcie Turcji, jedynego państwa który przeciwstawiało się rozbiorom I Rzeczypospolitej, do Unii Europejskiej. Należy też stopniowo zwiększać zakupy ropy naftowej w krajach tureckojęzycznych, takich jak: Azerbejdżan, Kazachstan, Tataria i Baszkiria. Najważniejsze jednakże byłoby przystąpienie do opracowywania pre-feasibility study dla budowy gazociągu ze złóż Shah Deniz znajdujących się w rejonie pogranicznego azersko-irańskiego szelfu południa Morza Kaspijskiego do Bramy Przemyskiej. Zasobność tych złóż jest szacowana na ca 700 mld. m3 gazu. Prawdopodobnie jest dużo większa. Koszt budowy gazociągu np. o średnicy 48", którym będzie można tłoczyć 20 mld m3 gazu rocznie, nie powinien przekroczyć 5 mld. USD
SARMACKI GAZOCIAG należało by poprowadzić wzdłuż doliny rzeki Kury, którą przebiega granica Azji i Europy, Gruzję, pobrzeże Morza Czarnego, Krym i nizinną Ukrainę. Granicę Polski osiągnąłby w okolicach Przemyśla. To w prostej linii zaledwie 2150 km. Przeszło dwa razy krócej niż z Półwyspu Jamał. Po drodze zaś nie ma wiecznej zmarzliny i bezdennych bagien. Cena gazu w basenie Morza Czarnego powinna być zharmonizowana na poziomie ca 60 USD za 1000 m3. Byłoby to tylko niewiele mniej niż płacą obecnie Turcy, już po uwzględnieniu amortyzacji gazociągu podmorskiego BLUE STREAM, który dociera do Samsun.
Byłoby to też przeszło 100 USD mniej niż my płacimy obecnie.
Poseł do Parlamentu Europejskiego prof. Jerzy Buzek, były premier, odpowiedzialny obecnie za wykorzystanie środków unijnych w ramach VII programu PR-7, na spotkaniu z przedstawicielami środowisk inżynierskich w NOT (15.07.br.) odniósł się do przedstawionej mu powyższej propozycji niezwykle pozytywnie. Na pewno warto przystąpić chociażby do opracowania założeń dla feasibility study. Powinna je sfinansować Unia Europejska. Tak naprawdę to nie tylko Polska i Ukraina zwiększyłyby po zbudowaniu SARMACKIEGO GAZOCIAGU swoje bezpieczeństwo energetyczne dywersyfikując dostawy gazu, ale również pozostałe kraje UE, Austrii i Włoch nie wyłączając.
Eksperci od inżynierii finansowej są zgodni, że taką inwestycją może być zainteresowana grupa banków bliskowschodnich gotowa udzielić kredytów w wysokości co najmniej 40% kosztów budowy. Jeśli zaś rządy krajów zainteresowanych odbiorem kaspijskiego gazu, tj. Polski i Ukrainy w pierwszej kolejności, poręczą kredyty w wysokości po 15% kosztów, to pozostałe 30% mogą być atrakcyjnymi inwestycjami nie tylko dla banków rosyjskich, amerykańskich i z krajów UE, ale nawet dla Bank of China.
W takich firmach jak GAZOPROJEKT, INVESTGAS, czy MEGAGAZ znajdą się fachowcy, którzy sprostają nowemu wyzwaniu. Jesteśmy przecież w którymś tam pokoleniu w prostej linii potomkami Sarmatów. Pochodzić oni mieli od indo-irańskiego plemienia Medów zamieszkujących przed paru tysiącami lat pobrzeże Morza Kaspijskiego.

Poland Can Boost Gas Extraction By 50 Per Cent - Deputy Premier

Poland Can Boost Gas Extraction By 50 Per Cent - Deputy Premier
Text of report in English by Polish national independent news agency PAP

Warsaw, 7 February: Coal accounts for 60 pc of Polish energy supplies, oil for 20 pc and only 12 pc comes from natural gas, deputy PM and economy minister Waldemar Pawlak said when addressing the Sejm here Thursday.

He took the floor to provide explanations on diversification of foreign supplies of natural gas.

Pawlak noted that one third of gas consumption was covered by domestic supply and called the diversification issue "a very emotional topic." Total consumption in 2006 amounted to 14.4 bn cubic metres. 7 bn was covered from the so-called Yamal contract, another 2.3 bn from the contract with RosUkrEnergo, and 4.2 bn from domestic resources.

Pawlak said that according to some experts home extraction of gas could be increased by as much as 50 pc. Former governments attached too much importance to gas imports in general, irrespective of the source, he argued.

"If the money spent on gas imports were used to finance the gasification of coal in Poland, which is feasible, it could turn out that we have enough gas at home," Pawlak claimed. "It is important that we focus our efforts on solutions that give us genuine self- reliance and which encourage domestic production," he said.

He did not try to conceal that the government was lukewarm about the great diversification projects promoted by the cabinets of Kazimierz Marcinkiewicz and Jaroslaw Kaczynski, assuming the construction of an LNG terminal in Swinoujscie and signing the so- called Norwegian contract.

"These are commercial projects and will be evaluated by banks. It is not a government's task to judge whether such projects are profitable," Pawlak declared. The LNG terminal project merited a public debate, he added.

Wednesday, February 6, 2008

Testament więźniów Auschwitz. Nie budźcie bestii ...

Testament więźniów Auschwitz. Nie budźcie bestii ... Jerzy Junosza-Kowalewski - Prezes Oddziału Warszawskiego TONO (Towarzystwo Opieki nad Oświęcimiem), więzień niemieckich obozów koncentracyjnych; inż. Bolesław Staroń - członek Oddziału Warszawskiego TONO, więzień Pawiaka i obozu KL Auschwitz; Bogumił
Testament więźniów Auschwitz. Nie budźcie bestii w człowieku. Raz obudzona nie cofnie się przed niczym...Jerzy Junosza-Kowalewski - Prezes Oddziału Warszawskiego TONO (Towarzystwo Opieki nad Oświęcimiem), więzień niemieckich obozów koncentracyjnych; inż. Bolesław Staroń - członek Oddziału Warszawskiego TONO, więzień Pawiaka i obozu KL Auschwitz; Bogumił Soje (2008-02-03)Rozmowy niedokończonesłuchajzapisz

Tuesday, February 5, 2008

Katyń Ci ludzie mieli rodziny,które miały tylko ich! Masowe groby...smierć tysięcy oficerów! Śmierć milionów Polaków!

Katyń Ci ludzie mieli rodziny,które miały tylko ich! Masowe groby...smierć tysięcy oficerów! Śmierć milionów Polaków!


Ci ludzie mieli rodziny,które miały tylko ich! Masowe groby...smierć tysięcy oficerów! Śmierć milionów Polaków! Tylko dla ambicji, które i tak nie przetrwały!postanowili wymordować bo walczyliśmy do końca!nie tylko Nas-ludzi ale kulturę, język i historię! Przetrwalismy... dzięki takim ludziom jak Ci,którzy lezeli martwi w Katyniu!Do końca walczyli za Polskę za Nas!A sowietów niech szlag trafi!
“KATYN”, the new film by Andrzej Wajda, Poland’s best-known director, should leave you shaken and sleepless. It is worth seeing just for the scene in which the senate of Cracow University is arrested en masse by the Nazi occupiers, as well as for as the almost unbearably realistic execution scenes in which Soviet murder squads kill 22,000 captured officers, and also for the way it portrays the attempts by the communist lie machine in post-war Poland to cover up the truth.

Yet for all its passion and authenticity, the film is disappointingly muddled, and too narrowly focussed on a Polish audience. Popular culture demands a strong and simple story line to make reality convincing to the jaded sensibilities of a modern international audience. Mr Wajda fails that test: he uses too many characters, and too much detail distracts the viewer from the central message. What is really needed is a film with the broad sweep of “Schindler’s List” that will explain the full horror of Soviet dictatorship both during and after the war.

The lack of archival footage is a problem. It is all to easy to see films showing the Nazi concentration camps, while even still pictures of the Gulag are scarce and grainy. That need not be a snag for those with the budgets to stage re-enactments. This is what Mr Wajda has done with “Katyn”. Now a plethora of other stories cry out for the same treatment.

First should be the Kengir uprising of 1954. After Stalin’s death, a huge prison camp in Soviet Kazakhstan revolted and maintained an astonishing six weeks of freedom from May 16th to June 25th. The camp’s inmates—mainly Ukrainians, with a sprinkling of Balts and Russians—outfaced and out-organised the bureaucrats and goons who ran the camp, until in the end they fell victim to a full-scale military assault. Almost unknown in the West until Aleksander Solzhenitsyn’s account in the “Gulag Archipelago” the Kengir rebels deserve to be remembered and honoured for their Masada-like courage, ingenuity and solidarity.

AFP

Andrzej Wajda, director of “Katyn”Second should be the deportations to Siberia from the Baltic states and elsewhere in eastern Europe. “Collect your things!” barks the arresting NKVD officer in the Wajda film to a woman and child whose only “crime” is to be the family of a Polish officer—who by then is already dead in a ditch in a forest near Smolensk. Such hurried packing in the middle of the night, followed by a cattle-truck to Siberia, was the fate of tens of thousands of people across the Soviet-occupied territories of eastern Europe in a few June days in 1941. Those few that returned came home not as heroes but as released criminals, living on the fringes of Soviet society.

Third should be the “Forest brothers” of the Baltic states and western Ukraine, as well as the Polish “Home Army”. They maintained a doomed struggle against the Soviet occupiers in some cases until the late 1950s. The last Estonian partisan, August Sabbe, survived until 1978. Betrayed by traitors in Britain’s MI6 in the late 1940s, their story makes Rambo’s adventures in Indochina seem like Disney-style pap.

Perhaps most gripping of all is the story of Witold Pilecki, a Polish intelligence officer who volunteered to be imprisoned in Auschwitz in order to find out what was happening there. When he escaped and reported to the Allies what he had discovered, they said he was exaggerating. After the war, he was captured by the communist authorities and executed in 1948.

Klania sie Lech Alex Bajan z washington DC, Pozdrawiam Polakow.

The Polish Medieval Project / Polskie Średniowiecze

The Polish Medieval Project / Polskie Średniowiecze

Sunday, February 3, 2008

Z rąk żydowskich i sowieckich "partyzantów" zginęło wówczas około trzystu Polaków.


Z rąk żydowskich i sowieckich "partyzantów" zginęło wówczas około trzystu Polaków.


Niechciane śledztwo?


Z rąk żydowskich i sowieckich "partyzantów" zginęło wówczas około trzystu Polaków.
Nasz Dziennik, 2008-02-03
64. rocznica okrutnego mordu w Koniuchach 29 stycznia br. minęła kolejna rocznica mordu dokonanego na mieszkańcach Koniuchów, niedużej polskiej wsi na Wileńszczyźnie (dziś na Litwie), położonej w pobliżu Puszczy Rudnickiej. Według sprawców, z rąk żydowskich i sowieckich "partyzantów" zginęło wówczas około trzystu Polaków. Celem akcji była całkowita zagłada wsi. Nikt nie miał pozostać żywy. W lutym 2001 r. Kongres Pol onii Kanadyjskiej (KPK) zwrócił się do Instytutu Pamięci Narodowej (IPN) o podjęcie śledztwa w sprawie okrutnego mordu w Koniuchach. Przedstawiono jednocześnie bogatą dokumentację z wieloma opisami masakry sporządzonymi przez samych sprawców. Po zapoznaniu się z doniesieniem złożonym przez przedstawicieli KPK w marcu 2001 r. Okręgowa Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Łodzi wszczęła śledztwo. Śledztwo Z pierwszego komunikatu IPN dotyczącego śledztwa, opublikowanego 1 marca 2002 r., wynika, że: "Wieś Koniuchy położona była na skraju Puszczy Rudnickiej, w której swoje bazy posiadały liczne oddziały partyzantów sowieckich. Członkowie tych oddziałów dokonywali częstych napadów na okoliczne wsie i kolonie, w tym i na Koniuchy. Celem napadów był zabór mienia miejscowej ludności, głównie ubrań, butów, bydła, zapasów mąki. W czasie napadów stosowano przemoc wobec właścicieli rabowanego mienia. Mieszkańcy Koniuch zorganizowali samoobronę. Miejscowi chłopi pilnowali wsi, uniemożliwiając tym samym dalsze grabieże. Z tego powodu w nocy z 28 na 29 stycznia 1944 r. grupa partyzantów sowieckich z Puszczy Rudnickiej nocą okrążyła wieś. Nad ranem przy użyciu pocisków zapalających niszczono zabudowania wiejskie i rozstrzeliwano wybiegających z niej mieszkańców - mężczyzn, kobiety i dzieci. Łącznie spłonęła większość domów. Zabito od 36 do 50-ciu osób, część mieszkańców została ranna. Ci, którzy ocaleli, uciekli do pobliskich wsi. Stacjonujący w Puszczy Rudnickiej partyzanci sowieccy podlegali Centralnemu Sztabowi Ruchu Partyzanckiego w Moskwie. Napadu dokonała grupa ok. 100-120-tu partyzantów pochodzących z różnych oddziałów. Wśród nich była m.in. około 50-osobowa grupa partyzantów żydowskich [z Brygady Litewskiej]. (...) najliczniejszą grupę stanowili partyzanci narodowości żydowskiej. Oddziały te potocznie nazywano Wisińczą (od usytuowania ich baz pomiędzy wsią Wisińcza, a jeziorem Kiernowo). (...) wieś podpalono z obu stron, a potem strzelano do uciekających ludzi. Atak nastąpił po dłuższej obserwacji, kiedy samoobrona zeszła ze swych stanowisk. Mieszkańcy Koniuch opowiadając o sprawcach napadu używali zamiennie określeń Żydzi i 'Ruscy'. Z zeznań świadków wynika, iż część ofiar, zwłaszcza osoby stare i schorowane, zginęła spalona we własnych domach. Natomiast do części mieszkańców, którzy starali się uciekać, strzelano. W taki sposób zginęły osoby z rodziny P[ilżysów]. Zwłoki małżonków Stanisława i Katarzyny P. odnaleziono zwęglone w domu. Ciało ich córki Genowefy P. ze śladami kul i przypalonymi stopami leżało na podwórzu. Do akt załączono uwierzytelnioną kopię tajnego meldunku sytuacyjnego, sporządzonego przez Oddział Operacyjny dowódcy Wehrmachtu-Ostland w dniu 5.02.1944 r. w Rydze. Z treści meldunku wynika, iż w Koniuchach pojawiła się 'średniej wielkości banda Żydów i Rosjan' (...) 'zastrzelono 36 mieszkańców, 14 rannych. Miejscowość w przeważającej części została obrócona w perzynę (...)'". We wrześniu 2002 r. podano: "Ustalane są adresy kolejnych świadków, których bliscy zginęli w Koniuchach. Do Kanady, na Litwę i Białoruś skierowano wnioski o przesłuchanie w drodze pomocy prawnej świadków oraz odnalezienie dokumentacji archiwalnej związanej z przedmiotową sprawą". Natomiast 5 maja 2003 r. Anna Gałkiewicz, prokurator Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Łodzi, oznajmiła: "Opisane zbrodnie w Nalibokach [kolejny mord na 128 Polakach dokonany przez partyzantkę sowiecko-żydowską 8 maja 1943 r. - przyp. red.] i Koniuchach zakwalifikowano jako zbrodnie komunistyczne, będące jednocześnie zbrodniami przeciwko ludzkości, których karalność nie ulega przedawnieniu". W sprawie dochodzeń odezwał się 5 sierpnia 2003 r. Robert Janicki, prokurator Głównej KŚZpNP: "Zebrane dowody dotyczące niniejszej sprawy pozwalają do tej pory odtworzyć zajścia, jakie miały miejsce 29 stycznia 1944 r. w Koniuchach. Ustalono okoliczności działalności oddziałów partyzanckich podległych Centralnemu Sztabowi Ruchu Partyzanckiego w Moskwie. Obecnie ustala się rolę dowodców oraz członków poszczególnych oddziałów partyzanckich, których nazwiska i pseudonimy zostały podane przez świadków. Dane personalne tych osób ustalono w ramach czynności przez międzynarodową pomoc prawną. Zestawione listy sowieckich partyzantów pozwalają podjąć działalność mającą na celu ustalenie, którzy z tych ludzi wciąż żyją i gdzie zamieszkują. Zastosowano pewne kroki, aby zestawić listę ofiar. Jednak lista ta jest wciąż niepełna i dalsze czynności bedą przedsięwzięte, aby ją uzupełnić. Po uzyskaniu materiału kanałami międzynarodowej pomocy prawnej i po wyczerpaniu środków dowodowych dostępnych w Polsce podejmie się decyzję dotyczącą dalszego postępowania. W obecnej chwili nie można ustalić daty zamknięcia śledztwa". 9 sierpnia 2005 r. Oddziałowa Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Łodzi podała do wiadomości: "W toku śledztwa przesłuchano już świadków mieszkających w kraju, zakończono również poszukiwania dokumentów w polskich archiwach. Zwrócono się z odezwami o zagraniczną pomoc prawną do organów ścigania Republiki Białoruś, dwukrotnie do Republiki Litewskiej, do Federacji Rosyjskiej. Uzyskano obszerny materiał dowodowy w postaci zeznań mieszkańców Koniuch, naocznych świadków zbrodni i dokumentów archiwalnych (meldunki policji litewskiej, szyfrogramy partyzantów sowieckich, kopie akt osobowych partyzantów sowieckich, w których to aktach są adnotacje, że uczestniczyli oni w atakach, kopie dzienników bojowych sowieckich oddziałów partyzanckich). Ostatnio skierowano odezwę o pomoc prawną do organów ścigania Izraela". W następnym komunikacie z 15 maja 2006 r. podano: "W toku śledztwa przesłuchano już świadków mieszkających w kraju, zakończono również poszukiwania dokumentów w polskich archiwach. Zwrócono się z odezwami o zagraniczną pomoc prawną do organów ścigania Republiki Białoruś, dwukrotnie do Republiki Litewskiej, do Federacji Rosyjskiej. Uzyskano obszerny materiał dowodowy w postaci zeznań mieszkańców Koniuch, naocznych świadków zbrodni i dokumentów archiwalnych (meldunki policji litewskiej, szyfrogramy partyzantów sowieckich, kopie akt osobowych partyzantów sowieckich, w których to aktach są adnotacje, że uczestniczyli oni w atakach, kopie dzienników bojowych sowieckich oddziałów partyzanckich). Aktualnie oczekuje się na realizację wniosku o pomoc prawną skierowanego do organów ścigania Izraela". Ostatni komunikat pochodzi z grudnia 2007 r.: "W toku śledztwa przesłuchano już świadków mieszkających w kraju, zakończono również poszukiwania dokumentów w polskich archiwach. Zwrócono się z odezwami o zagraniczną pomoc prawną do organów ścigania Republiki Białoruś i Kanady; do Republiki Litewskiej; do Federacji Rosyjskiej oraz do Izraela. Na wszystkie wnioski o zagraniczną pomoc prawną uzyskano odpowiedzi. Najobszerniejszy materiał dowodowy uzyskano z Republiki Litewskiej. Są to zeznania mieszkańców Koniuch, naocznych świadków zbrodni. Znacząca część uzyskanych dokumentów to materiały archiwalne. Są to meldunki policji litewskiej, szyfrogramy partyzantów sowieckich, kopie akt osobowych partyzantów sowieckich, w których to aktach są adnotacje, że uczestniczyli oni w ataku, kopie dzienników bojowych sowieckich oddziałów partyzanckich". Mimo upływu siedmiu lat od czasu, kiedy KPK skierował tę sprawę do IPN, śledztwo wciąż jest w toku i nie wiadomo, kiedy zostanie w ogóle zakończone. W sumie prokuratorzy niewiele istotnego ustalili, co nie byłoby już poprzednio znane. IPN nie opublikował żadnych dokumentów lub opracowań historyków na temat mordu w Koniuchach. Przypominam, że niezwykle intensywne śledztwo w sprawie mordu w Jedwabnem przeprowadzono w ciągu półtora roku, a już w 2002 r. wydana została ogromna dwutomowa "biała księga", licząca ponad 1500 stron i zawierająca podstawowe dokumenty oraz analizy historyczne, socjologiczne i prawne. Kolejne świadectwa Tymczasem KPK trafił na kolejne świadectwa na temat pacyfikacji wsi Koniuchy, które nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do faktu zbrodni i kto w niej uczestniczył, mimo że zawierają one sporo nieprawdziwych danych w celu usprawiedliwienia dokonanego ludobójstwa i przerzucenia winy na ciągle napadaną ludność cywilną. O przebiegu tej partyzanckiej "akcji" najchętniej pisali sami sprawcy. Już w 1944 r. Ilia Ehrenburg i Wasilij Grossman zbierali relacje, w których doniesiono, że żydowskie oddziały partyzanckie "Mściciel" i "Ku zwycięstwu" podjęły "serię akcji militarnych" w okolicach Puszczy Rudnickiej. Przyczyniły się do "zniszczenia niemieckiego garnizonu w mocno ufortyfikowanym miasteczku Koniuchy", mimo że żadnego garnizonu niemieckiego w Koniuchach nigdy nie było. W pamiętniku wydanym w Moskwie w 1948 r. Meir Jelin i Dmitrij Gelpern, członkowie tzw. Brygady Kowieńskiej (złożonej z uciekinierów z getta kowieńskiego), również opisali masakrę w Koniuchach jako wybitny bój militarny skierowany przeciwko Niemcom: "Otrzymawszy posiłki z kowieńskiego getta, zgrupowanie 'Śmierć okupantom' miało możliwość uczestniczyć w dużej akcji wraz z innymi zgrupowaniami z Puszczy Rudnickiej. W wiosce Koniuchy, jakieś 30 kilometrów od bazy partyzanckiej, usadowił się niemiecki garnizon. Faszyści ścigali partyzantów; zastawiali na nich zasadzki na drogach. Kilka zgrupowań partyzanckich, a w tym 'Śmierć okupantom' otrzymało więc rozkaz zniszczenia tej placówki bandytów. Na początku rozkazano Niemcom wstrzymać ich działalność i oddać broń. Gdy odmówili, ludowi mściciele zdecydowali się działać według prawa: 'Jeśli wróg się nie podda, wroga trzeba wyeliminować'. Opuściwszy bazę wieczorem i przeprawiwszy się przez bagna i lasy, partyzanci doszli do skraju tej wioski nad ranem. Czerwona rakieta stanowiła sygnał do ataku. Dwudziestu partyzantów z grupy 'Śmierć okupantom', pod dowództwem Michaiła Truszyna, wkroczyło do wioski. Niemcy zajmowali kilka domów i otworzyli ogień kulami dum-dum ze swych pistoletów maszynowych i karabinów maszynowych. Trzeba było szturmować każdy dom. Zastosowano kule zapalające, granaty ręczne oraz race świetlne, aby eksterminować Niemców. Kowieńscy partyzanci Dowid (Dawid) Teper, Jankł (Jankiel) Ratner, Pejsach Folbe, Lejzor Zodikow i inni zaatakowali wroga, nie zważając na ostrzał. Silny Lejb Zajac zaatakował jeden z budynków, a zużywszy całą amunicję, wyrwał karabin z rąk Niemca i zaczął bić wroga kolbą od karabinu, aż kolba pękła". Rachela Margolis, członkini oddziału "Ku zwycięstwu" pod dowództwem Shmuela Kaplinsky'ego, w pamiętniku wydanym w 2005 r., także powiela informacje o nieistniejącym garnizonie niemieckim: "Pewnego dnia dużą liczbę partyzantów skierowano do garnizonu w Koniuchach, gdzie stacjonowali Niemcy. Walka trwała długo i byli ranni, ale nasi chłopcy wrócili jako zwycięzcy. Niemcy porzucili garnizon". Rużka Korczak, członkini tzw. Brygady Litewskiej, w której skład wchodzili uciekinierzy z getta wileńskiego, przedstawiła zbrodnię w nieco odmiennym, ale równie nieprawdziwym świetle - jako pacyfikację ludności kolaborującej z Niemcami: "W sztabie brygady zastanawiano się nad tym, jakich środków użyć w ramach rewanżu. Było oczywiste, że jeśli nie zostaną przedsięwzięte zdecydowane działania, większość wsi może odmówić posłuszeństwa, i jeśli nie będzie reakcji na przypadki mordów na partyzantach, wszystkie ich działania mogą być zagrożone i zostanie zachwiany prestiż brygady. Ze swoich zorganizowanych wystąpień przeciw partyzantom znana była wieś litewska Koniuchy. Jej mieszkańcy aktywnie współpracowali z Niemcami i Litwinami Plechavi˘ciusa. Zdobyczną broń rozdzielali oni pomiędzy okolicznych chłopów, organizowali ich. Sama wieś była duża i dobrze ufortyfikowana: partyzanci wystrzegali się podchodzenia pod tę wieś. Mieszkańcy Koniuchów organizowali zasadzki; pochwycili dwóch partyzantów z oddziałów litewskich, których zamęczyli. Sztab brygady zdecydował się przeprowadzić przeciwko wsi wielką ekspedycję karną. Dowódca jednego z litewskich oddziałów przeniknął do wsi Koniuchy, pod pozorem jakoby był oficerem wojsk Plechavi˘ciusa, który pojawił się w celu zorganizowania służby wartowniczej. Będąc Litwinem i wojskowym, nie wzbudził podejrzeń. Zbadał wszystkie posterunki i słabe punkty obrony. Na podstawie jego meldunku (raportu) sztab brygady przygotował operację. Uczestniczyły w niej grupy bojowników (żołnierzy) ze wszystkich leśnych oddziałów partyzanckich, ogółem biorąc około pięćdziesięciu ludzi, w tej liczbie około czterdziestu bojowników żydowskich. Na dowódcę operacji wyznaczono oficera radzieckiego z oddziału Szilasa. Dowódcą wojów żydowskich był Jakow Prener. Część grupy partyzantów okrążyła wieś i weszła do niej. Inni, wśród których byli i partyzanci żydowscy, pozostali poza wsią w zasadzce, aby przeszkodzić nadejściu wsparcia ze strony niemieckiego garnizonu. Jako miejsce zasadzki wybrano wiejski cmentarz. Partyzanci, którzy wtargnęli do wsi, posuwali się [do przodu] z trzech kierunków. Zgodnie z planem, centralna grupa szturmowa powinna przebić się, ostrzeliwując się, do przodu, a uderzający z flanki (oddziały oskrzydlające) mieli podpalić wieś. Jednakże, kiedy lewa flanka dopiero co przybliżała się, Litwini już otworzyli ogień. Rozpoczęto walkę wręcz. Wielu Litwinom udało wymknąć się ze wsi. Rzucili się do ucieczki w kierunku garnizonu niemieckiego. Wpadli w zasadzkę; zostali wybici, tylko niektórzy się uratowali. Widząc, że próba wzięcia wsi Koniuchy znienacka nie udała się, oficer dowodzący operacją wysłał łącznikowych z rozkazem zdjęcia zasadzki i przerzucenia ludzi na odsiecz walczącym. Dwaj sygnałowi z oddziałów litewskich nie zdołali przedostać się, i wtedy dowódca wysłał trzeciego - Pola Bagrianskiego, który służył jako łącznik między punktem dowodzenia a zasadzką. Bagrianskij przebił się i dostarczył rozkaz. Żydowscy partyzanci opuścili miejsce zasadzki i poszli do boju. Po zaciętej potyczce (starciu) opór mieszkańców wsi został złamany. Partyzanci palili dom za domem; od ich kul zginęło wielu wieśniaków, kobiet i dzieci. Tylko nieliczni uratowali się. Wieś została starta z oblicza ziemi". W swym opisie Isaac Kowalski, członek żydowski Brygady Litewskiej, wprowadził nowe akcenty: "Koniuchy to nazwa dużej wsi oddalonej jakieś 30 kilometrów od Wilna i 10 kilometrów od terenów naszej bazy partyzanckiej. Niemcy przekonali spryciarzy tej wioski, że jeśli bedą się ich słuchali, to zapewni im się bezpieczeństwo, bogactwo i spokój; że w ten sposób przeżyją całą wojnę. Jedynie mieli w zamian informować Niemców o działalności partyzantów w tym rejonie. Wieśniacy robili, co tylko mogli, aby wysługiwać się nowym okupantom. Kiedy tylko partyzanci przechodzili nieopodal w grupach pięcio- czy dziesięcioosobowych, po drodze na ważne i niebezpieczne akcje, napotykali się na snajperów i zawsze ponosili straty. Poszczególni dowódcy zdecydowali wtedy, że ich ludzie powinni przechodzić nieopodal tej wsi w grupach nie mniejszych niż 40 czy 50 osób. A gdyby natknęli się na snajperów, należy ich ścigać i niszczyć. W tym czasie reszta zgrupowania miała ubezpieczać od strony wsi. Przez pewien czas właśnie tak było. Ale potem Niemcy dostarczyli wieśniakom karabiny ręczne i maszynowe. Utworzono stałą straż, której zadaniem było strzec wioskę dzień i noc. Sprawy miały się tak źle, że nawet większe grupy partyzanckie nie mogły bezpiecznie przechodzić przez tę wieś po drodze na ważne akcje, czy też przechodzić obok niej w drodze na koleje, drogi, etc. Zawsze ponosiliśmy straty. Sztab brygady zdecydował się usunąć raka, który wyrósł na ciale partyzanckim. Komandir naszej bazy dał rozkaz, aby wszyscy zdolni do noszenia broni mężczyźni przygotowali się do wyruszenia na akcję w ciągu godziny. Przyszedł rozkaz, aby wszyscy mężczyźni, bez wyjątku, a w tym i doktor, radiotelegrafiści, oraz pracownicy sztabowi i ludzie tacy jak ja, którzy pracowali w wydziale propagandy i druku, przygotowali się na akcję. O umówionej godzinie wszyscy byliśmy gotowi i w pełnym uzbrojeniu wyruszyliśmy na miejsce akcji. Gdy zbliżyliśmy się do naszego celu, zauważyłem, że partyzanci nadciągają ze wszystkich stron z rozmaitych oddziałów. (...) Nasz oddział otrzymał rozkaz, aby zniszczyć wszystko, co się rusza, i zamienić wieś w popioły. Dokładnie o ustalonej godzinie i minucie wszyscy partyzanci z czterech stron wsi otworzyli ogień z karabinów ręcznych i maszynowych, strzelając kulami zapalającymi w zabudowania wioski. Tym sposobem dachy gospodarstw zaczęły się palić. Wieśniacy i mały garnizonowy oddział niemiecki odpowiedział ciężkim ogniem, ale po dwóch godzinach wioska wraz z pozycjami ufortyfikowanymi została zniszczona. Myśmy mieli zaledwie dwóch lekko rannych. Gdy później przemaszerowaliśmy przez Koniuchy, nigdy nie powitał nas już wystrzał snajpera, bowiem był to jak gdyby przemarsz przez cmentarz". Podobnie postąpił Chaim Lazar, także członek żydowskiej Brygady Litewskiej: "Od pewnego czasu wiedziano, że wieś Koniuchy jest gniazdem band i centrum antypartyzanckich intryg. Jej mieszkańcy znani z niegodziwości organizowali okoliczną ludność, rozprowadzając broń uzyskaną od Niemców i prowadząc akcję przeciw partyzantom. Wieś była dobrze ufortyfikowana, każdy dom miał pozycję strategiczną i okopany był rowami obronnymi. Po obu stronach wsi były wieżyczki obserwacyjne. Właśnie to miejsce wybrano, aby przeprowadzić akcję zastraszającą i zemsty. Sztab Brygady zdecydował zrównać Koniuchy z ziemią, aby dać przykład innym. Pewnego wieczoru 120 najlepszych partyzantów ze wszystkich obozów, uzbrojonych w najlepszą broń, wyruszyło w stronę tej wsi. Między nimi było około 50 Żydów pod dowództwem Jaakowa (Jakuba) Prennera. O północy dotarli w okolicę wioski i zajęli pozycje wyjściowe. Rozkazano nie zostawić przy życiu nikogo, łącznie z żywym inwentarzem, a zabudowania spalić. (...) Zaraz po północy we wsi redukowano liczbę wart, ponieważ sądzono, że partyzanci nie zaatakują tak późno - nie zdążyliby wrócić do lasu przed świtem. Nie wyobrażano sobie, że partyzanci mogliby wrócić do lasu za dnia jako zwycięzcy. Sygnał dano tuż przed wschodem słońca. W ciągu kilku minut okrążono wieś z trzech stron. Z czwartej strony była rzeka, a jedyny most był w rękach partyzantów. Przygotowanymi zawczasu pochodniami partyzanci palili domy, stajnie, magazyny, gęsto ostrzeliwując siedliska ludzkie. Słychać było huk eksplozji z wielu domów, gdy składy broni wyleciały w powietrze. Półnadzy chłopi wyskakiwali przez okna i usiłowali uciekać. Ale zewsząd czekały ich śmiertelne pociski. Wielu z nich wskoczyło do rzeki, aby przepłynąć na drugą stronę, ale tam też spotkał ich taki sam los. Zadanie wykonano w krótkim czasie. Sześćdziesiąt gospodarstw chłopskich, w których mieszkało około 300 osób, zniszczono. Nie uratował się nikt". Natomiast Abraham Zeleznikow, kolejny członek żydowskiej Brygady Litewskiej, twierdzi, że w Koniuchach napadali na partyzantów sowieckich polscy partyzanci, chociaż żadnej bazy AK tam nie miała: "Była taka polska wieś [składająca się] z około 400 ludzi. Nazywała się Koniuchy, i leżała nam po drodze, kiedy wychodziliśmy z lasu. Gdyby trzeba było ją okrążać, musielibyśmy nadłożyć 20 mil. (...) Gdyby maszerować dodatkowo 20 kilometrów, zajęłoby to conajmniej dwie godziny albo więcej, i fizycznie byłoby bardzo ciężko. Kiedy poszliśmy do tej wsi, sporo razy zdarzyło się, że zaatakowali nas polscy partyzanci, którzy mieli poparcie ludności wsi. Tak więc dostaliśmy [rozkaz] z Moskwy, aby zniweczyć tę wioskę, całą wioskę. Wszystkich mieliśmy wybić. Zabroniono nam zabierać czegokolwiek z wioski. Partyzanci okrążyli wioskę, wszystko podpalono, każde zwierzę, każdego człowieka zabito. A jeden z moich kolegów, znajomych, partyzant, wziął kobietę, położył jej głowę na kamień, i zabił ją kamieniem. Kiedy go się zapytałem, jak to mogłeś zrobić, powiedział, że tak zrobiono z jego matką. Jednak, jak widzisz, taka była atmosfera, w której się żyło". Joseph Harmatz, uciekinier z getta wileńskiego, podaje, że przypadków "zemsty" ze strony partyzantów (która stanowi lejtmotyw wielu relacji) - skierowanej przeciwko niewinnym mieszkańcom Koniuchów było znacznie więcej, niż opisuje Zeleznikow: "W pobliskiej wsi Koniuchy, gdzie miejscowi kolaborowali z Niemcami, ci nowi wciągnięci partyzanci, wściekli z powodu tego, co widzieli w Ponarach, spalili wszystkie domy i wybili wszystkich mieszkańców do nogi, krzycząc, kiedy strzelali do nich: 'To za matkę, a to za ojca, a to za siostrę', i tak dalej". Paul Bagriansky, uciekinier z getta kowieńskiego, opisuje wydarzenia bardziej plastycznie niż Zeleznikow lub Harmatz: "Kiedy w kwietniu [sic!] 1944 powiedziano naszym partyzantom, że damy nauczkę wsi nazwanej Koniuchy, nie byłem zaskoczony. (...) Nasz oddział żydowski [składający się] z 25 mężczyzn poddano komendzie Jacoba Prenera. Inne oddziały mieszane narodowo postawiły kolejnych 125 partyzantów. Razem oddział liczył 150 mężczyzn, dobrze uzbrojonych, co stanowiło dla nas pokaźną siłę. (...) Zanim wyruszyliśmy, dowódca powiedział nam krótko po rosyjsku, jakie były zadania. Wiele wiosek w promieniu około 20 kilometrów od Koniuchów postanowiło sprowadzać na noc krowy i świnie do wsi Koniuchy. Koniuchy były dobrze uzbrojone przez Niemców i żołnierzy Armii Krajowej. Kiedy partyzanci zachodzili do pobliskich wsi po jedzenie, było tam pusto. Bardzo często Niemcy przybywali w Koniuchach przez noc, aby bronić wioski. Z tego powodu, mówił nam komendant, damy nauczkę Koniuchom. Maszerowaliśmy od południa do późnego wieczora i zatrzymaliśmy się w pewnej wsi, aby odpocząć. Dowódca mianował mnie na tłumacza i łącznika między oddziałami. (...) Spędziłem godzinę lub dwie w sztabie, gdzie przestudiowaliśmy mapę z innymi oficerami. Będąc tam, zrozumiałem, że naszym celem było zniszczyć całą wioskę wraz ze wszystkimi wieśniakami. Spytałem się, dlaczego tak surowy nieludzki wyrok? Odpowiedziano, że tak zadecydowała centrala. Nie możemy pozwolić, aby tak mocno uzbrojone wioski przerywały naszą partyzancką działalność. To będzie nauczka też i dla innych wsi, aby się zastanowiły, zanim spróbują nam się przeciwstawiać z pomocą nazistów. (...) Około czwartej znowu wyruszliśmy w drogę i dotarliśmy do miejsca przeznaczonego prawie o jedenastej w nocy. Każdy oddział otrzymał zadania w określonym miejscu. O północy wszycy byli na stanowiskach i czekali na sygnał, aby zaatakować Koniuchy. Niektóre oddziały miały rozkaz podpalić chaty, a inne miały odciąć drogę ucieczki. Dokładnie o północy podpalono wioskę i w ciągu kilku minut zaczęły wybuchać magazyny amunicji. Krowy, świnie i konie w stajniach i chlewach podniosły straszny rwetes. Kilka koni wyrwało się i wygalopowało jak szalone z płonącej wioski. W każdej chacie wybuchły tysiące niemieckich nabojów, straszliwe wycie palących się zwierząt, oraz wystrzeliwanie uciekających wieśniaków spowodowało taki zgiełk, że nie sposób było usłyszeć ludzkich krzyków czy nawoływań. Przez pierwszą godzinę stałem przy dowódcy i jego adiutantach na wzgórzu, oglądając to straszliwe piekło. W międzyczasie otrzymałem rozkaz, aby dotrzeć do mego oddziału i polecić mu, aby zajął nowe pozycje. Gdy dotarłem do swego oddziału, zobaczyłem, jak jeden z naszych ludzi trzymał głowę kobiety w średnim wieku na dużym kamieniu i uderzał ją innym kamieniem. Za każdym walnięciem krzyczał: to za moją zamordowaną matkę, a to za mego zabitego ojca, a to za mego uśmierconego brata, etc. Był to młody człowiek w wieku około 22 lat i byłem z nim przez cały czas w podziemiu. Był przyjacielskim i cichym człowiekiem. Nigdy nie spodziewałem się po nim, że zrobi coś takiego. Co spowodowało taką niespodziewaną zmianę? Nie zareagowałem na to, a poinformowałem Jacoba Prenera, jaką nową pozycję powinien zająć. Potem powróciłem do dowódcy. Gdy wróciłem, ten rozkazał, abym pobiegł do następnego oddziału, aby ten się przegrupował. (...) Gdy przechodziłem przez drogę, dostrzegłem mężczyznę uciekającego z wioski. Prawdopodobnie dostrzegł mnie i strzelił do mnie w biegu, ale nie trafił. Zrozumiawszy to, strzelił powtórnie. Ale w tym momencie byłem przygotowany i zanim mu się udało, ja wyciągnąłem swoją broń i strzeliłem, wystrzelając broń z jego ręki. Człowiek ten osunął się powoli i rozłożył się. Był martwy. (...) Gdy dotarłem do oddziału, aby przekazać nowe rozkazy, zobaczyłem straszny, przerażający obraz. (...) Na małej polance w lesie leżały półkolem ciała sześciu kobiet w różnym wieku i dwóch mężczyzn. Ciała były rozebrane i położone na plecach. Padało na nie światło księżyca. Jeden po drugim partyzanci strzelali trupom między nogi. Gdy kule dosięgały nerwów, trupy reagowały jak żywe. Drgały i wykrzywiały się przez kilka sekund. Trupy kobiet reagowały w bardziej gwałtowny sposób niż mężczyzn. Wszyscy partyzanci z tego oddziału brali udział w tej okrutnej zabawie, śmiejąc się w dzikim szaleństwie. Najpierw przestraszyłem się tym przedstawieniem, ale potem zaczęło mnie ono w chory sposób interesować. Stałem tak zafascynowany przez kilka minut, gdy dowódca oddziału podszedł do mie i zapytał, czy nie chciałbym przyłączyć się do tych eksperymentów. Dopiero wtedy przypomniałem sobie, dlaczego przybyłem tam, i powiedziałem mu, że jego ludzie muszą się bezzwłocznie przemieścić na nową pozycję. Im się nie spieszyło i dopiero jak trupy przestały reagować na kule, przemieścili się na nową pozycję. W tym czasie wioskę objęły wielkie płomienie, dalej było słychać głośne eksplozje i straszne wycie palących się zwierząt. W drodze powrotnej do sztabu zobaczyłem kilka ciał chłopów, których zastrzelono, gdy uciekali. Koń z ogonem i grzywą w ogniu pędził galopem, chyba starając się dotrzeć do jakiejś rzeki czy sadzawki, aby ból w wodzie ukoić. (...) Pamiętałem, że konie znają drogę, więc galopował, aby dotrzeć do wody. Miałem nadzieję, że mu się to uda. Około drugiej nad ranem wioska Koniuchy była całkowicie zniszczona, nie pozostała nawet jedna chałupa, wszystko ucichło. Wydawało się, że wszyscy mieszkańcy, łącznie z dziećmi, kobietami i mężczyznami spalili się, zastrzeleni przez własne pociski eksplodujące w ogniu albo wykończeni przez naszych ludzi, gdy starali się uciec z tego piekła. Może kilka koni uciekło i przeżyło, o ile dotarły do wody na czas. Być może, że kilku osobom udało się uciec i przeżyć tym czy innym sposobem. Wioska Koniuchy stała się tylko wspomnieniem pełnym popiołów i trupów. Dostała nauczkę. Dowódca zebrał wszystkie oddziały, podziękował im za ich dobrze spełnione zadanie, oraz rozkazał przygotować się do powrotu do bazy. Ludzie byli zmęczeni, ale z ich twarzy wyzierała satysfakcja i szczęście z wykonanego zadania. Tylko niewielu zdawało sobie sprawę, że popełniono straszliwy mord w ciągu godziny. Ci nieliczni wyglądali ponuro, smutno i mieli poczucie winy. (...) Dotarliśmy do bazy późno w nocy. Byłem zmęczony i zmordowany, a więc zasnąłem od razu, tak jak większość z naszego oddziału. Jak się dowiedzieliśmy, następnego dnia pozostałe oddziały zostały przywitane jak bohaterowie za zniszczenie Koniuchów. Pili, jedli i śpiewali całą noc. Sprawiło im przyjemność zabijanie i niszczenie, a najbardziej picie. Trzy tygodnie później otrzymaliśmy wiadomość od Sztabu Partyzanckiego w Moskwie z reprymendą dla ludzi, którzy zainicjowali i kierowali zniszczeniem wsi Koniuchy". O żadnym potępieniu tej akcji przez komendę partyzancką w Moskwie lub ukaraniu jej sprawców historykom nic nie wiadomo. Kolejni "partyzanci" wspominają o mordzie dość zwięźle - mimochodem - jak w przypadku Israela Weissa: "Jednakże na zdobywanie prowizji składało się więcej niż tylko przekonanie niechętnych chłopów. Stoi mi wyjątkowo jasno przed oczyma jedna taka akcja. Oddział w sile kompanii pod dowództwem Szlomo Branda wyruszył o zmroku tego zimowego dnia, aby zaopatrzyć się w prowizje w 'bogatej' wiosce niedaleko miasteczka Ejszyszki. Do celu dotarliśmy około północy. Wystawiliśmy czujki po obu stronach wioski, a ja wraz ze swymi ludźmi wszedłem do pierwszego gospodarstwa. (...) Pracowaliśmy jak w gorączce przez całą noc, zbierając jedzenie i byliśmy gotowi do odwrotu, gdy zaświtał ranek. Szlomo i 20 jego ludzi zostało z tyłu, aby osłaniać nasz odwrót. My odjechaliśmy na saniach. (...) W żadnym wypadku nie był to jakiś wyjątek. (...) Udało nam się wymusić duże ilości broni i amunicji od wiosek, które kolaborowały z Niemcami i były przez nich uzbrojone. Przedsięwzięto karne kroki wobec kolaborantów, a jedną z wiosek, która była notoryczna w swej wrogości do Żydów, została całkowicie spalona". Ponadto swój udział w akcji likwidacji wsi Koniuchy potwierdza Zalman Wyłożny z oddziału "Śmierć faszystom". Powiada, że "cała wieś została puszczona z dymem, a mieszkańcy wymordowani". Podobnych relacji jest jeszcze chyba z garść. Najbardziej lakoniczną wzmiankę o zbrodni znajdziemy w "Dzienniku Operacyjnym Żydowskiego Oddziału Partyzanckiego w Puszczy Rudnickiej". Podano tam, że napad miał miejsce w styczniu 1944 r. (bez dokładnej daty) i wzięło w nim udział 30 partyzantów z oddziałów Jacoba Prennera - "Śmierć faszystom" i Shmuela Kaplinsky'ego - "Ku zwycięstwu" Brygady Litewskiej. Polski historyk Kazimierz Krajewski zwięźle i dosadnie opisał całe wydarzenie w sposób następujący: "Jedyną 'winą' mieszkańców Koniuch było to, że mieli już dosyć codziennych - a właściwie conocnych - rabunków oraz gwałtów i chcieli zorganizować samoobronę. Bolszewicy z Puszczy Rudnickiej postanowili zrównać wieś z ziemią, tak by zastraszyć ludność innych wiosek. (...) Wymordowanie mieszkańców wsi Koniuchy (wraz z kobietami i dziećmi) opisane zostało przez Chaima Lazara jako wybitna 'operacja bojowa', z której jest on autentycznie dumny. Opis 'ufortyfikowania' wsi jest kompletną bzdurą. Była to normalna wioska, w której część mężczyzn zorganizowała samoobronę. Ich uzbrojenie stanowiło parę zardzewiałych karabinów". Liczba ofiar śmiertelnych sięga co najmniej 40 osób. Od maja 2004 r. na ufundowanym przez Radę Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa krzyżu-pomniku w Koniuchach widnieją nazwiska 38 osób, które 29 stycznia 1944 roku zginęły w Koniuchach. Są to: Bandalewicz Stanisław, ok. 45 lat Bandalewicz Józef, 54 lata Bandalewiczowa Stefania, ok. 48 lat Bandalewicz Mieczysław, 9 lat Bandalewicz Zygmunt, 8 lat Bobin Antoni, ok. 20 lat Bobinowa Wiktoria, ok. 45 lat Bobin Józef, ok. 50 lat Bobin Marian, 16 lat Bobinówna Jadwiga, ok. 10 lat Bogdan Edward, ok. 35 lat Jankowska Stanisława Jankowski Stanisław Łaszakiewicz Józefa Łaszakiewiczówna Genowefa Łaszakiewiczówna Janina Łaszakiewiczówna Anna Marcinkiewicz Wincenty, ok. 63 lat Marcinkiewiczowa N. (sparaliżowana, spaliła się) Molis Stanisław, ok. 30 lat Molisowa N., ok. 30 lat Molisówna N., ok. 1,5 roku Pilżys Kazimierz Pilżysowa N. Pilżysówna Gienia Pilżysówna Teresa Parwicka Urszula, ok. 50 lat Parwicki Józef, lat 25 Rouba Michał Tubin Iwanka, ok. 45 lat Tubin Jan, ok. 30 lat Tubinówna Marysia, ok. 4 lat Wojsznis Ignacy, ok. 35 lat Wojtkiewicz Zofia, ok. 40 lat Woronisowa Anna, 40 lat Woronis Marian, 15 lat Woronisówna Walentyna, 20 lat Ściepura N. - krawiec z miejscowości Mikonty. Według innych, wciąż trudnych do zweryfikowania danych, w wyniku tej bestialskiej zbrodni zginęło na miejscu 45 osób, a z 12 rannych część zmarła później w szpitalu w Bieniakoniach. Natomiast moralnie partyzanci żydowscy są odpowiedzialni za niedoszłą zagładę całej ludności wsi Koniuchy. Ofiar wśród sprawców, jak oznajmia raport komendy partyzanckiej (autorstwa Genricha Zimana), nie było, z tej prostej przyczyny, że nie było walki - była tylko rzeź bezbronnej cywilnej ludności. W mordzie wzięło udział nie tylko ok. 50 żydowskich partyzantów z Brygady Litewskiej, ale także wielu żydowskich członków Brygady Kowieńskiej oraz innych oddziałów. Całością akcji dowodził Żyd Genrich (lub Henoch) Ziman "Jurgis" (po litewsku: Genrikas Zimanas). Po wojnie został on odznaczony przez władze PRL Orderem Virtuti Militari. Odznaczenia tego nigdy nie cofnięto. Dowódca żydowskich oddziałów w Puszczy Rudnickiej Abba Kovner uważany jest za jednego z największych bohaterów żydowskiego ruchu oporu. W 1997 r. otrzymał "Medal of Resistance" od United States Holocaust Memorial Museum. W 2001 r. jego żona Vitka Kempner Kovner otrzymała nagrodę specjalną "Certificate of Honor" za bohaterstwo i czyny waleczne. Podczas uroczystej ceremonii, która miała miejsce w Izraelu, Vitka Kovner podkreśliła, że Żydzi, którzy walczyli w Puszczy Rudnickiej, uważali się za partyzantów żydowskich, a nie sowieckich: "Jestem dumna z tego, że dane mi było walczyć jako Żydówce, członkini żydowskiego oddziału bojowego, pod rozkazami żydowskich dowódców, w którym mówiło się i wydawało rozkazy w jidisz". Spóźniona reakcja środowiska żydowskiego 8 sierpnia 2003 r. nowojorski tygodnik "Forward" (wychodzi od 1897 r.) z troską w głosie napisał o śledztwie, jakie w sprawie masakry ludności wsi Koniuchy prowadzi na wniosek KPK polski IPN. Artykuł ten wnikliwie skomentował redaktor torontońskiego tygodnika "Goniec": "'Forward', piórem Marca Perelmana niepokoi się, że próba dochodzenia prawdy o tym, co stało się w Koniuchach i wskazania winnych mordu, jest 'motywowana politycznie'. Perelman cytuje jednego z żydowskich partyzantów sowieckich [z Brygady Kowieńskiej], Dova Levina, dziś profesora historii Uniwersytetu Hebrajskiego [w Jerozolimie]: 'Kongresowi Polonii Kanadyjskiej jest wygodnie zajmować się tą sprawą, zamiast wyjaśniać pogromy, jakich Polacy dopuszczali się na Żydach podczas i po wojnie' ... Zatem, można tylko 'w jedną stronę', w drugą 'nie nada'. Zarzuca się też stronie polskiej zawyżenie liczby ofiar, co jest o tyle śmieszne, że liczbę tę zawyżają sami ówcześni sprawcy, chełpiąc się we wspomnieniach 'sprawnie przeprowadzoną akcją'. Z tekstu 'Forwarda' wynika, że samo wskazanie na żydowskie pochodzenie sprawców mordu zakrawa na antysemityzm, tymczasem - znów o ironio - to właśnie sami Żydzi chwalą się 'zasługami'. Okazuje się też, że wymordowani mieszkańcy wioski mieli... 'pronazistowskie nastawienie'. W czym jest problem? A w tym, że wskazanie na mord w Koniuchach (jeden z wielu dokonanych przez bandy) podważa rozpropagowany mit przebiegu II wojny światowej. W mitologii tej Polakom przypisano rolę współsprawców, zaś Żydzi wpisali się w rolę ofiar. Gdy role te się odwracały - nadworni historycy mają problem. Problem, który najłatwiej po prostu zakrzyczeć słowami: 'antysemici, szowiniści, faszyści!'". W Polsce mord w Koniuchach systematycznie przemilcza moralizatorskie zazwyczaj środowisko "Gazety Wyborczej". Czyżby z obawy przed spodziewanym wybuchem oburzeń oraz inwektyw płynących właśnie z tego środowiska, które ostatnio jest nastawione coraz bardziej nacjonalistycznie i wojowniczo (vide debata wokół książki "Strach"), śledztwo w IPN toczy się tak opieszale? Ale w tym przypadku chodzi przecież wyłącznie o ustalenie prawdy! Jest mało prawdopodobne, że sprawcy (choć niektórzy z nich wciąż jeszcze żyją) kiedykolwiek staną przed sądem lub zostaną potępieni przez własne środowisko.
Hanna Sokolska rzecznik prasowy Kongresu Polonii Kanadyjskiej - Okręg TorontoObszerną dokumentację na temat zbrodni w Koniuchach (w formacie pdf) znaleźć można w internecie na portalu: http://www.glaukopis.pl/pdf/czytelnia/The MassacreAtKoniuchy_MarkPaul.pdf